Przepraszam! Ja na prawdę PRZEPRASZAM! To nie miało być tak... Nie mam weny... ochoty... aaa Przepraszam! Po prostu nie wyrabiam. Tu gra na keyboardzie, nauka, zadania, tworzenie filmu, kułko artystyczne. Strzelić sobie w łeb -.- To miało być tak: Po pewnym czasie jest impreza na niej oni czyli Zayn, Harry, Niall, Louis, Liam i Ashli dowiadują się, że Nasza Amanda chciała się z nimi przyjaźnić dla elity. Zayn rozstaje się z nią chociaż nie chcę. Amanda godzi się ze wszystkimi oprócz Zayna. On mówi żeby dać sobie czas. Ona wyjeżdża. Wraca za 6 miesięcy. :
-Przepraszam czy mogę wejść?
-Kochana oni mają wigilie nie wolno!
-Ale ja ich znam!
-Myślisz, że inne fanki tego nie mówiły?
-To niech pan powie, że przyjechała Amanda Ficpatric!
-Dobrze.
Wszedł. Nagle ktoś wybiega. To Zayn
-Amanda to ty?
-Takkk znaczy Tak! To ty Zayn?
-Oczywiście!
-Wiele się zmieniło.
-Strasznie dużo
-ee mam dla ciebie prezent. Proszę
-Dziekuje tylko wiesz ja nie mam.
-No ten to przemyślałeś?
-A myślisz, że co innego robiłem przez te 6 miesięcy?
-No myślałeś o swojej sławie?
-Potrafiłabyś zapomnieć o najważniejszej rzeczy w twoim życiu. Potrafiłabyś zapomnieć o tlenie, który jest ci potrzeby. Dlatego myślałem o tobie. Amanda wybaczam ci i kocham cie, bo moja miłośc nigdy się nie skończyła! Rozumiesz?
_the end_
Żałośnie opisane, chaotycznie. PRZEPRASZAM! Mam nadzieje, że wybaczycie...
proszę o to...
piątek, 31 maja 2013
środa, 3 kwietnia 2013
Imagin z Zayn'em i inne :P
Troszkę się pozmieniało! Wygląd bloga! Mam nadzieje, że wam się bardziej podoba ;D. No więc tak w ogóle dziękuje za ponad 1000 wyświetleń i za to, że komentujecie i nie muszę was namawiać. Wyrażajcie swoje opinie nawet te najgorsze tylko dajcie jakieś potwierdzenie żebym wiedziała co zmienić!
The mirror can lie
(Lustro może kłamać)
Doesn’t show you what’s inside
(Nie pokazuje ci co jest w środku)
and it, it can tell you you’re full of life
(I to, to może powiedzieć ci, że jesteś pełen życia)
It’s amazing what you can hide
It’s amazing what you can hide
(To niesamowite co potrafisz ukryć)
just by putting on a smile
(Tylko przez przybieranie uśmiechu)
Nie mam pojęcia co to jest ale podoba mi się ;D
A tu imagin od pewnej imienniczki Wiktorii Mróz :
Promyki słońca przedzierały się przez szybę do mojego
pokoju. Taka pogada utrzymywała się od kilku dni co było dziwne, bo
przecież mieszkam w Anglii. W tym deszczowym kraju, a tu przez już hmmm 6
dni słońce świeci! Nigdy nie byłam rannym ptaszkiem, dlatego postanowiłam sobie poleżeć. Znów moja głowa wylądowała na dużej poduszce. Już miałam zamykać oczy gdy do pokoju wparowało 5 idiotów. Chyba wiecie o kim mowa? Tak mieszkałam z One Direction. Zapytacie pewnie jak to się stało. Pewnego dnia szłam ulicami Londynu tak dokładnie to Oxford Street i zobaczyłam ogłoszenie o wynajęcie pokoju. Chodziłam na studia i mieszkałam w akademiku bo na własne mieszkanie nie było mnie stać, ale płacić za wynajem już bym mogła. Więc spisałam numer na mój telefon. Jeszcze wtedy nie lubiłam zespołu, bo jakoś zajmowałam się bardziej nauką a nie nowościami w świecie muzyki. Tak więc w akademiku zadzwoniłam pod ten numer. Odebrał mi jakiś mężczyzna i zadał jedno podstawowe pytanie: 'Lubisz One Direction'? Odpowiedziałam. że nie wiem co to jest i o jaki jeden kierunek chodzi. On zaśmiał się wtedy do słuchawki i powiedział bym jutro przyszła na rozmowę. Nazajutrz stałam pod wielkim domem, albo raczej willą zastanawiając się czy to naprawdę tutaj. Nie mając gdzie uciec bo kilkadziesiąt ludzi torowało mi drogę weszłam na posiadłość. Pierwsze co zobaczyłam to dwóch, wielkich ochroniarzy. Zbiło to mnie z tropu, ale podążałam dalej. Kiedy znalazłam się koło nich jeden zapytał kim jestem. Opowiedziałam, że przyszłam tu w sprawie mieszkania. On lekko się uśmiechnął i wpuścił do środka. Kiedy weszłam moim oczom ukazała się przystojna piątka chłopaków. Od razu ich wzrok padł na mnie. Wydawali się oszołomieni tak jak ja jednak potem jedemu z nich, jak się okazało Louis'owi, przypomiało się, że miała przyjść nowa lokatorka. Przywitali się ze mną przedstawiając się. Każdego z nich zmierzyłam wzrokiem a o ile pamięć mnie nie myli zatrzymałam się na Zayn'ie. Wtedy już wiedziałam, że on będzie kimś ważnym dla mnie. Później chłopcom przedstawiłam się ja. Kiedy tak opowiadałam o moim nie ciekawym życiu czułam na sobie czyjś wnikliwy wzrok. Do dzisiaj nie wiem kogo bo w tedy bałam się zobaczyć. Oni znów zaczęli mówić mi o sobie. Wyjaśnili, że ten One Direction czyli jeden kierunek to ich zespół, że są sławni i mają dużo fanek dlatego na początku ochroniarz pytał czy dana osoba lubi One Direction. Tak oto po zaledwie 32 godzinach byłam już na stałe w domu Direction. Prasa jeszcze kilkadziesiąt razy zastanawiała się czy czasem nie jestem nową dziewczyną Harr'ego później Zayna następnie Louis'a, Nialla i Liama. Oczywiście po około 3 dniach sprawa cichła. Ja zaś zaprzyjaźniłam się z każdym z nich a najbardziej z Zayn'em i Louis'em. Ich to dażyłam największym uczuciem a szególnie Zayna. Tak zakochałam się w nim, ale jak dotąd bez wzajemności. Pewnie chcecie dowiedzieć się jak sobie uświadomiła moją miłość do Zayna otóż
była to kolejna impreza zorganizowana przez chłopaków w swoim domu.
Jako, że zawsze lubiłam imprezy nie miałam zamiaru rezygnować. Bawiłam się do ostatniego tchu. Trwało to dość dług, bo że tak powiem byłam "wydajna", ale człowiek jak człowiek zawsze się męczy, więc już cała obolała siadłam przy barze obok Louis'a. Zaczeliśmy rozmawiać popijając drinka. Nagle ni stąd ni zowąd zapytał
czy kocham Zayn'a. Nie zastanawiając się szybko odpowiedziałam, że
tylko i wyłącznie jako przyjaciela. Louis zrobił dziwną minę i głową
pokazał mi gdzie mam się patrzeć. Przekręciłam głowę o jakieś 100 stopni i zobaczyłam Zayn'a i jakąś laskę, która śliniła się do niego. Tak właśnie dowiedziałam się, że czuje coś więcej do Zayn'a. Ale wracam do teraźniejszości.
Do mojego pokoju wparowało 5 idiotów. I zaczęło śpiewać 'Jest czas na wstawanie' i tak przez minute darli mi się. Zauważyli, że nic sobie z tego nie robię Liam i Zayn zaczęli skakać po moim łóżku. Wkórzyło mnie to i wstała bardzo szybko. Wszystkich wyrzuciłam z pokoju. Chciałam znów się położyć, ale jak już wstałam to nie zasnę. Mam tak od dzieciństwa. Popędziłam do łazienki gdzie wzięłam szybki prysznic. Umyta zaczęłam się ubierać. W końcu wyglądałam następująco: czarne rurki, biały top, na to bejsbolówkę, niebieskie trampki i full cap. Gotowa zeszłam na dół gdzie czekała mnie pyszna jajecznica przyżądzona przez mistrza kuchni Harr'ego.Zapewne jako przeprosiny.
-Przepraszamy cię!- zaczął skomleć Niall.
-To nie miało być tak!- dodał Liam.
-Poniosło nas!- wtrącił się Harry.
-Oj weźcie nie obraziłam się czy u was w domu moje milczenie to od razu mój foch?- zapytałam z wielkim bananem na twarzy. Na co wszyscy zerwali się do wielkiego przytulenia. Zawszę lubiłam tego typu okazywanie sobie sympatii ale już po 27 razie kiedy to miałam moje urodziny czar prysł. Teraz to bardzie uważałam to za bezkarne duszenie kogoś.
Tak się składało, że nie miałam nic do roboty więc poszłam z Zayn'em na zakupy o które jęczał już wczoraj. Wziąwszy trochę pieniędzy z mojej awaryjnej skarbonki razem z Zayn'em wyruszyłam w stronę centrum handlowego. Jak ja tego miejsca nienawidziłam. Nie żebym nie lubiła zakupów, ale takie wielkie zgromadzisko sklepów to przesada. Jak zwykle czytał mi w myślach.
-Nie jęcz obiecałaś a poza tym wybiorę ci coś!- entuzjastycznie uśmiechnął się. Czas minął szybko i w mgnieniu oka znaleźliśmy się w centrum. Tam zostałam zaciągnieta do przeróżnych sklepów. W końcu stanęłam przed sklepem z bielizną.
-O nie w tym to akórat mi nie musisz pomagać!- powiedziałam stanowczo. Moje kroki kierowałam już w inna stronę, ale poczułam mocny uścisk na nadgarstku.
-Po tym co widziałem w twojej szafce oczywiście przez przypadek sądzę, że muszę ci pomóc!- pociągnął mnie do wejścia. Ale jak tego by było mało kiedy Zayn głosił swoją przemowę stały koło nas dwie dziewczyny. Kiedy skończył zachichotały a później popatrzyły na mnie jak na ufoludka. Nie miałam wyboru i weszłam do sklepu. Tam oczywiście Zayn zaczął szukać bielizny dla mnie, że niby ja nie potrafię. Nie sprzeciwiałam się tylko żeby nie przynosił mi wstydu. Nagle malut obrócił się w moją stronę i chwycił za nadgarstek ciągnąc do miejsca z dolną bielizną. Tam zaczął szukać, przerzucając wszystko. No i się zatrzymał co oznaczało, że coś znalazł. Bałam się nawet popatrzeć co. Okazało się, że to czarny dół. No tak komplet do czarnej góry, którą właśnie trzymał w drugiej ręce.
-O nie Zayn nawet o tym nie myśl!- krzyknęłam do niego.
-A dlaczego, każda dziewczyna powinna mieć coś podobnego na swój pierwszy raz. No chyba, że nikt się nie skusi- i popatrzył na mnie jak na brzydulę. Miałam tego serdecznie dość! Niech nabija się z kogoś innego. Szczególnie, że zależy mi na nim. Nie chciałam być przy nim ani chwili dłużej. Przy wtórze śmiechów, zapewne ze mnie, wybiegłam ze sklepu. W oczach miałam duże krople. "Nie teraz! Kobieto ogarnij się! Przynajmniej już nie kochasz tego idiotę." Powtarzał mój głos w głowie. Stanęłam w wielkim tłumie. Byłam zmęczona ciągłym biegiem. Nie płakałam w końcu on nie jest już tego wart. Chciałam iść dalej kiedy ktoś zatrzymał mnie. Odruchowo obróciłam się. Był to nikt inny jak on, Zayn.
-Czemu wybiegłaś?- zapytał marszcząc te swoje brwi.
-Bo niejaki Malik mój były przyjaciel wyśmiewał się ze mnie i robił ofiarę losu- odpowiedziałam. Hormony w moim organiźmię zaczęły działać. Chciałam wszystko mu wygarnąć. To, że zakochałam się w nim, że był najważniejszy, ale w końcu nie powiedziałam nic. Nie chciałam jakieś jego niby miłości. Nie chciałam tego użalania się.
-To nie miało być tak! Nie ośmieliłbym się tego zrobić Przepraszam cię- zaczął wygłaszać to już starą mowę każdego z mężczyzn. Tylko ja nie jestem zwykłą kobietą która nabierze się na te sztuczki.
-Tak a jak miało być? I dlaczego nie zrobił byś tak?- znów warknęłam w jego stronę.
-Bo cię kocham- wypowiedział cicho, jakby chciał bym tego nie słyszała, ale nie wiedział, że na te słowa czekałam długie miesiące. Wypowiedział je akurat teraz. Chciałam odpowiedzieć, ale już go nie było. Znikł w wielkim tłumie nawiedzającym centrum. Byłam na siebie zła, że jak zawsze wszystko psuje. "Dlaczego ja mam takiego pecha?"-pytałam siebie w głowie. Nie oczekując odpowiedzi z osoby w moim mózgu, poszłam szukać Zayna. Chodziłam od sklepu do sklepu. Od sklepów z bielizną do zwykłych knajpek. Nie było go. Jak by zapadł się pod ziemie. Na szczęście mój mózg pracował. Gdyby pojechał nie było by jego samochodu na parkingu. Szybko zbiegłam po długich schodach. Moja prędkość była ograniczona, bo tłum wchodził na pierwsze piętro. Po 5 minutach byłam na parkingu. Tylko teraz gdzie stało auto? Mój mózg wyświetlił informacje, że koło wielkiego bilbordu z reklamą Coca-Coli. Wzrokiem omiotłam całe zbiorowisko aut i oto ukazała się reklama. Pobiegłam ile sił w nogach. I nic to nie dało. Auto stało jak stało dwie godziny temu. "Czyli jest tutaj"- znów mózg używał mojego logicznego myślenia. W centrum go nie ma więc może na tej ulicy. Wiedziałam, że ona kończy się parkiem, ale nic więcej. Nie miałam pojęcia gdzie wylatuje ani w jakiej części Londynu jestem. Pozostało mi podążać tą ulicą. Na początku biegłam truchcikiem ,bo bałam się, że przy szybkim biegu mogła bym go nie zobaczyć. Jednak nigdy nie byłam dobra z biegania, po około 10 minutach zziajana usiadłam na krawężniku. Znów intensywnie wpatrywałam się w każdą twarz, ale w żadnej nie rozpoznałam jego. Było późno i co najgorsze na niebie widać było chmury. Człowiek by chciał piękną pogodę wiecznie, ale zawsze po pięknych dniach przychodzi ulewa. Tak właśnie się stało. Szlam w kierunku parku zostało mi zaledwie kilkanaście metrów, a kolo mnie równo padał upragniony dla roślin deszcz. Czułam jak moja bluzka lepi się do ciała. Włosy już miałam doszczętnie przemoczone. Nareszcie znalazłam się w parku. Ludzi nie było. Jakby ktoś specjalnie wszystkich wygonił pozostawiając mnie bez szans. Skręciłam w jedną z alejek. Była podpisana, ale nie miałam ochoty przeczytać liter na tabliczce. Zauważyłam wielką wierzbę płaczącą, osłaniającą kawałek suchego krawężnika. Było to jedyne takie miejsce, bo ławki nie miały nad sobą takich "parasoli". Usiadłam i próbowałam przeanalizować swoje myśli. Z kolejną myślą o zdarzeniu do oczu napłynęły mi kolejne łzy. Nagle poczułam czyjąś ciepłą dłoń na swoich plecach. Jak oparzona odwróciłam głowę. Był nie kto inny jak moja zguba, Zayn.
-Co tu robisz w takim deszczu?- zapytał z wyraźną nutką zmartwienia w głosie.
-Szukałam cie i mam zamiar cie przeprosić za to nawrzeszczenie w centrum handlowym i...- nie dokończyłam bo Zayn złączył nasze usta w ciepłym pocałunku. Chwila jak z filmów kiedy to dwoje zakochanych całują się w deszczu. Oby było tak zawsze...
Mi się bardzo podoba *-* A wam?
Do mojego pokoju wparowało 5 idiotów. I zaczęło śpiewać 'Jest czas na wstawanie' i tak przez minute darli mi się. Zauważyli, że nic sobie z tego nie robię Liam i Zayn zaczęli skakać po moim łóżku. Wkórzyło mnie to i wstała bardzo szybko. Wszystkich wyrzuciłam z pokoju. Chciałam znów się położyć, ale jak już wstałam to nie zasnę. Mam tak od dzieciństwa. Popędziłam do łazienki gdzie wzięłam szybki prysznic. Umyta zaczęłam się ubierać. W końcu wyglądałam następująco: czarne rurki, biały top, na to bejsbolówkę, niebieskie trampki i full cap. Gotowa zeszłam na dół gdzie czekała mnie pyszna jajecznica przyżądzona przez mistrza kuchni Harr'ego.Zapewne jako przeprosiny.
-Przepraszamy cię!- zaczął skomleć Niall.
-To nie miało być tak!- dodał Liam.
-Poniosło nas!- wtrącił się Harry.
-Oj weźcie nie obraziłam się czy u was w domu moje milczenie to od razu mój foch?- zapytałam z wielkim bananem na twarzy. Na co wszyscy zerwali się do wielkiego przytulenia. Zawszę lubiłam tego typu okazywanie sobie sympatii ale już po 27 razie kiedy to miałam moje urodziny czar prysł. Teraz to bardzie uważałam to za bezkarne duszenie kogoś.
Tak się składało, że nie miałam nic do roboty więc poszłam z Zayn'em na zakupy o które jęczał już wczoraj. Wziąwszy trochę pieniędzy z mojej awaryjnej skarbonki razem z Zayn'em wyruszyłam w stronę centrum handlowego. Jak ja tego miejsca nienawidziłam. Nie żebym nie lubiła zakupów, ale takie wielkie zgromadzisko sklepów to przesada. Jak zwykle czytał mi w myślach.
-Nie jęcz obiecałaś a poza tym wybiorę ci coś!- entuzjastycznie uśmiechnął się. Czas minął szybko i w mgnieniu oka znaleźliśmy się w centrum. Tam zostałam zaciągnieta do przeróżnych sklepów. W końcu stanęłam przed sklepem z bielizną.
-O nie w tym to akórat mi nie musisz pomagać!- powiedziałam stanowczo. Moje kroki kierowałam już w inna stronę, ale poczułam mocny uścisk na nadgarstku.
-Po tym co widziałem w twojej szafce oczywiście przez przypadek sądzę, że muszę ci pomóc!- pociągnął mnie do wejścia. Ale jak tego by było mało kiedy Zayn głosił swoją przemowę stały koło nas dwie dziewczyny. Kiedy skończył zachichotały a później popatrzyły na mnie jak na ufoludka. Nie miałam wyboru i weszłam do sklepu. Tam oczywiście Zayn zaczął szukać bielizny dla mnie, że niby ja nie potrafię. Nie sprzeciwiałam się tylko żeby nie przynosił mi wstydu. Nagle malut obrócił się w moją stronę i chwycił za nadgarstek ciągnąc do miejsca z dolną bielizną. Tam zaczął szukać, przerzucając wszystko. No i się zatrzymał co oznaczało, że coś znalazł. Bałam się nawet popatrzeć co. Okazało się, że to czarny dół. No tak komplet do czarnej góry, którą właśnie trzymał w drugiej ręce.
-O nie Zayn nawet o tym nie myśl!- krzyknęłam do niego.
-A dlaczego, każda dziewczyna powinna mieć coś podobnego na swój pierwszy raz. No chyba, że nikt się nie skusi- i popatrzył na mnie jak na brzydulę. Miałam tego serdecznie dość! Niech nabija się z kogoś innego. Szczególnie, że zależy mi na nim. Nie chciałam być przy nim ani chwili dłużej. Przy wtórze śmiechów, zapewne ze mnie, wybiegłam ze sklepu. W oczach miałam duże krople. "Nie teraz! Kobieto ogarnij się! Przynajmniej już nie kochasz tego idiotę." Powtarzał mój głos w głowie. Stanęłam w wielkim tłumie. Byłam zmęczona ciągłym biegiem. Nie płakałam w końcu on nie jest już tego wart. Chciałam iść dalej kiedy ktoś zatrzymał mnie. Odruchowo obróciłam się. Był to nikt inny jak on, Zayn.
-Czemu wybiegłaś?- zapytał marszcząc te swoje brwi.
-Bo niejaki Malik mój były przyjaciel wyśmiewał się ze mnie i robił ofiarę losu- odpowiedziałam. Hormony w moim organiźmię zaczęły działać. Chciałam wszystko mu wygarnąć. To, że zakochałam się w nim, że był najważniejszy, ale w końcu nie powiedziałam nic. Nie chciałam jakieś jego niby miłości. Nie chciałam tego użalania się.
-To nie miało być tak! Nie ośmieliłbym się tego zrobić Przepraszam cię- zaczął wygłaszać to już starą mowę każdego z mężczyzn. Tylko ja nie jestem zwykłą kobietą która nabierze się na te sztuczki.
-Tak a jak miało być? I dlaczego nie zrobił byś tak?- znów warknęłam w jego stronę.
-Bo cię kocham- wypowiedział cicho, jakby chciał bym tego nie słyszała, ale nie wiedział, że na te słowa czekałam długie miesiące. Wypowiedział je akurat teraz. Chciałam odpowiedzieć, ale już go nie było. Znikł w wielkim tłumie nawiedzającym centrum. Byłam na siebie zła, że jak zawsze wszystko psuje. "Dlaczego ja mam takiego pecha?"-pytałam siebie w głowie. Nie oczekując odpowiedzi z osoby w moim mózgu, poszłam szukać Zayna. Chodziłam od sklepu do sklepu. Od sklepów z bielizną do zwykłych knajpek. Nie było go. Jak by zapadł się pod ziemie. Na szczęście mój mózg pracował. Gdyby pojechał nie było by jego samochodu na parkingu. Szybko zbiegłam po długich schodach. Moja prędkość była ograniczona, bo tłum wchodził na pierwsze piętro. Po 5 minutach byłam na parkingu. Tylko teraz gdzie stało auto? Mój mózg wyświetlił informacje, że koło wielkiego bilbordu z reklamą Coca-Coli. Wzrokiem omiotłam całe zbiorowisko aut i oto ukazała się reklama. Pobiegłam ile sił w nogach. I nic to nie dało. Auto stało jak stało dwie godziny temu. "Czyli jest tutaj"- znów mózg używał mojego logicznego myślenia. W centrum go nie ma więc może na tej ulicy. Wiedziałam, że ona kończy się parkiem, ale nic więcej. Nie miałam pojęcia gdzie wylatuje ani w jakiej części Londynu jestem. Pozostało mi podążać tą ulicą. Na początku biegłam truchcikiem ,bo bałam się, że przy szybkim biegu mogła bym go nie zobaczyć. Jednak nigdy nie byłam dobra z biegania, po około 10 minutach zziajana usiadłam na krawężniku. Znów intensywnie wpatrywałam się w każdą twarz, ale w żadnej nie rozpoznałam jego. Było późno i co najgorsze na niebie widać było chmury. Człowiek by chciał piękną pogodę wiecznie, ale zawsze po pięknych dniach przychodzi ulewa. Tak właśnie się stało. Szlam w kierunku parku zostało mi zaledwie kilkanaście metrów, a kolo mnie równo padał upragniony dla roślin deszcz. Czułam jak moja bluzka lepi się do ciała. Włosy już miałam doszczętnie przemoczone. Nareszcie znalazłam się w parku. Ludzi nie było. Jakby ktoś specjalnie wszystkich wygonił pozostawiając mnie bez szans. Skręciłam w jedną z alejek. Była podpisana, ale nie miałam ochoty przeczytać liter na tabliczce. Zauważyłam wielką wierzbę płaczącą, osłaniającą kawałek suchego krawężnika. Było to jedyne takie miejsce, bo ławki nie miały nad sobą takich "parasoli". Usiadłam i próbowałam przeanalizować swoje myśli. Z kolejną myślą o zdarzeniu do oczu napłynęły mi kolejne łzy. Nagle poczułam czyjąś ciepłą dłoń na swoich plecach. Jak oparzona odwróciłam głowę. Był nie kto inny jak moja zguba, Zayn.
-Co tu robisz w takim deszczu?- zapytał z wyraźną nutką zmartwienia w głosie.
-Szukałam cie i mam zamiar cie przeprosić za to nawrzeszczenie w centrum handlowym i...- nie dokończyłam bo Zayn złączył nasze usta w ciepłym pocałunku. Chwila jak z filmów kiedy to dwoje zakochanych całują się w deszczu. Oby było tak zawsze...
Mi się bardzo podoba *-* A wam?
wtorek, 2 kwietnia 2013
Rozdział VIII
Hej wam!!! Przepraszam was, że nie złożyłam wam życzeń, ale te święta spędziłam bez komputera ;C. Przepraszam, że nie zrobiłam wam jakiegoś kawału na Prima Aprilis ;c wybaczcie :'( . Tak w ogóle to ma być książka One Direction i ja jako wierna Directionerka zamierzam ją kupić! A wy?
Nie wiem czy piosenka będzie pasować ale jeśli ktoś nie zna One Republic powinien jej posłuchać muzyka
________________________________________________________________
Lekcja minęła i razem z Zaynem poszliśmy na parking. Oczywiście uważaliśmy żeby żaden nauczyciel nas nie zobaczył. Po kilku minutach chodzenia "na paluszkach" dotarliśmy do motoru. Był koloru niebiesko-czarnego, zawsze takie zestawienie podobało mi się na tego typu pojazdach. Zayn pociągnął mnie za rękę i kazał usadowić się za nim.
-Jeśli nie chcesz spaść to lepiej się do mnie przytul- powiedział z łobuzerskim uśmiechem na twarzy. Nie miałam wyboru, przywarłam do niego jak pijawka do skóry a on ruszył.
-Gdzie jedziemy?- zapytałam.
-Dowiesz się na miejscu- odparł i przyspieszył. Mijaliśmy samochody, rowery i motory. Ruch z każdym przejechanym kilometrem zmniejszał się. Już dawno zostawiliśmy za sobą Londyn. Zayn jechał dalej czasami przyśpieszając. Nudziło mi się dlatego pobudziłam mój nos i wąchałam perfumy Zayna. Wyraźnie czuć było wanilie. Właśnie taki zapach najbardziej lubiłam, a nawet kochałam. Nagle warkot motora ucichł. Podniosłam głowę i oto moim oczom ukazało się morze.
-Wysiadamy- powiedział ściągając moje ręce z jego klatki.
-Jak tu pięknie- powiedziałam zachwycona widokiem morza. Słońce wysoko w górze ogrzewało moje ciało. Nie czekałam anie chwili dłużej i ściągłam buty. Teraz bosymi nogami kroczyłam po ciepłym piasku. Z każdym krokiem moja noga lekko zapadała się. Po chwili dołączył do mnie Zayn. Uśmiechał się. Jednak znów posmutniał. Czułam, że coś go gryzie jednak jesli nic nie mówi znaczy, że nie chce. Z natury nigdy nie wtrącałam się w takie sprawy. Po co komu dawać nadzieje skoro wszystko może się zapaść.
-Mogę ci coś powiedzieć?- zapytał prawie niedosłyszalnym głosem. Bał się czegoś. Mojej reakcji?
-Tak oczywiście- odparłam ciągle patrząc w jego czekoladowe tęczówki. Wydawać by się mogło, że zakochałam się w nich. Jego wzrok padł na moje oczy. Poczułam się niezręcznie więc szybko opuściłam głowę. Niezwykle zainteresował mnie piasek.
-Jest taka dziewczyna- powiedział cicho.
-O nie ja się nie mieszam w sprawy sercowe! Później będzie na mnie jak ta osoba nie okaże się tą najważniejszą- powiedział podnosząc ręce w geście obronnym. Miałam kilka takich przypadków w gimnazjum. Wtedy to jeszcze byłam dobra dla innych.
-Proszę posłuchaj- przerwał ciszę unoszącą się wokół nas.
-Dobra mów. Miejmy to za sobą- odparłam zniechęcona. Znów stawałam się uczuciowa. Znów. Tylko po co?
-No więc jest taka dziewczyna. Piękna i mądra. Zakochałem się w niej, ale na początku znajomości zachowałem się jak ostatni dupek. Taki odruch obronny. Bałem się, że ona nie będzie czuć tego co ja, że mnie skrzywdzi, ale najbardziej bałem się, że to ja ją skrzywdzę. Zacząłem się z nią kłócić, bo myślałem, że w ten sposób odkocham się. Byłem już pewny, że nie kocham jej, ale ona miała wypadek. Nie mogłem sobie wybaczyć, że pozwoliłem chłopakowi dać jej z liścia, przez co ona upadla i rozbiła głowę. Co najgorsze w szpitalu operacja trwała długo. Już myślałem, że ją straciłem. Jednak ona żyła. Później nasze stosunki się polepszyły. Amanda ja..ja..ja cie kocham- wyszeptał ostatnie 3 słowa. Zamurowało mnie. Nie sądziłam, że ten bad boy jest taki czuły.
-Zayn ja- przerwał mi
-Wiem uważasz, że jestem ostatnim sukinsynem, i że ten związek nie ma sensu i- miałam dość słuchani jego wywodów jaki to on debil, idiota, głupek. Pocałowałam go przerywając ten potok słów obrażających osobę ważną dla mnie. Jednak zakochałam się w jego czekoladowych tęczówkach.- przez moją głowę przeszła taka myśl.
-Kocham cie Zayn- wyszeptałam na co on pogłębił nasz pocałunek. Stal się tak zachłanny jakby za chwile on miał stracić mnie, jakby za chwile ja miałam stracić go. Kiedyś wydawało mi się, że w jednej osobie nie można zamknąć całego świata. Jednak nie zaznałam prawdziwej miłości. Człowiek bez miłości to jak ptak bez skrzydeł. Otrzymałam skrzydła i teraz mogę się z nimi unosić. Mogę żyć z Zaynem. I pomyśleć, że największy wróg stal się największą miłością. Zayn wstał podając mi rękę. Położyłam swoją dłoń na jego a on pomógł mi wstać. Zaczął coś opowiadać na co zaczęłam się śmiać histerycznie. Z moich oczu popłynęły łzy.
-Co się stało kochanie?- zapytał z troską. Jego prawa ręka powędrowała na moje plecy. Dłoń zacisnął na moim przedramieniu. Przytulił mnie.
-Nic ja po prostu, ach nie ważne, cieszę się że cie mam- odpowiedziałam kładąc swoją głowę na jego ramieniu.
_______________________________________________________________
To nie koniec opowiadanie! Wiecie, że zazwyczaj kończę je po wypowiadaniu słów "Kocham cie" jednak teraz taka wena na dalsze części. :P
Nie wiem czy piosenka będzie pasować ale jeśli ktoś nie zna One Republic powinien jej posłuchać muzyka
________________________________________________________________
Lekcja minęła i razem z Zaynem poszliśmy na parking. Oczywiście uważaliśmy żeby żaden nauczyciel nas nie zobaczył. Po kilku minutach chodzenia "na paluszkach" dotarliśmy do motoru. Był koloru niebiesko-czarnego, zawsze takie zestawienie podobało mi się na tego typu pojazdach. Zayn pociągnął mnie za rękę i kazał usadowić się za nim.
-Jeśli nie chcesz spaść to lepiej się do mnie przytul- powiedział z łobuzerskim uśmiechem na twarzy. Nie miałam wyboru, przywarłam do niego jak pijawka do skóry a on ruszył.
-Gdzie jedziemy?- zapytałam.
-Dowiesz się na miejscu- odparł i przyspieszył. Mijaliśmy samochody, rowery i motory. Ruch z każdym przejechanym kilometrem zmniejszał się. Już dawno zostawiliśmy za sobą Londyn. Zayn jechał dalej czasami przyśpieszając. Nudziło mi się dlatego pobudziłam mój nos i wąchałam perfumy Zayna. Wyraźnie czuć było wanilie. Właśnie taki zapach najbardziej lubiłam, a nawet kochałam. Nagle warkot motora ucichł. Podniosłam głowę i oto moim oczom ukazało się morze.
-Wysiadamy- powiedział ściągając moje ręce z jego klatki.
-Jak tu pięknie- powiedziałam zachwycona widokiem morza. Słońce wysoko w górze ogrzewało moje ciało. Nie czekałam anie chwili dłużej i ściągłam buty. Teraz bosymi nogami kroczyłam po ciepłym piasku. Z każdym krokiem moja noga lekko zapadała się. Po chwili dołączył do mnie Zayn. Uśmiechał się. Jednak znów posmutniał. Czułam, że coś go gryzie jednak jesli nic nie mówi znaczy, że nie chce. Z natury nigdy nie wtrącałam się w takie sprawy. Po co komu dawać nadzieje skoro wszystko może się zapaść.
-Mogę ci coś powiedzieć?- zapytał prawie niedosłyszalnym głosem. Bał się czegoś. Mojej reakcji?
-Tak oczywiście- odparłam ciągle patrząc w jego czekoladowe tęczówki. Wydawać by się mogło, że zakochałam się w nich. Jego wzrok padł na moje oczy. Poczułam się niezręcznie więc szybko opuściłam głowę. Niezwykle zainteresował mnie piasek.
-Jest taka dziewczyna- powiedział cicho.
-O nie ja się nie mieszam w sprawy sercowe! Później będzie na mnie jak ta osoba nie okaże się tą najważniejszą- powiedział podnosząc ręce w geście obronnym. Miałam kilka takich przypadków w gimnazjum. Wtedy to jeszcze byłam dobra dla innych.
-Proszę posłuchaj- przerwał ciszę unoszącą się wokół nas.
-Dobra mów. Miejmy to za sobą- odparłam zniechęcona. Znów stawałam się uczuciowa. Znów. Tylko po co?
-No więc jest taka dziewczyna. Piękna i mądra. Zakochałem się w niej, ale na początku znajomości zachowałem się jak ostatni dupek. Taki odruch obronny. Bałem się, że ona nie będzie czuć tego co ja, że mnie skrzywdzi, ale najbardziej bałem się, że to ja ją skrzywdzę. Zacząłem się z nią kłócić, bo myślałem, że w ten sposób odkocham się. Byłem już pewny, że nie kocham jej, ale ona miała wypadek. Nie mogłem sobie wybaczyć, że pozwoliłem chłopakowi dać jej z liścia, przez co ona upadla i rozbiła głowę. Co najgorsze w szpitalu operacja trwała długo. Już myślałem, że ją straciłem. Jednak ona żyła. Później nasze stosunki się polepszyły. Amanda ja..ja..ja cie kocham- wyszeptał ostatnie 3 słowa. Zamurowało mnie. Nie sądziłam, że ten bad boy jest taki czuły.
-Zayn ja- przerwał mi
-Wiem uważasz, że jestem ostatnim sukinsynem, i że ten związek nie ma sensu i- miałam dość słuchani jego wywodów jaki to on debil, idiota, głupek. Pocałowałam go przerywając ten potok słów obrażających osobę ważną dla mnie. Jednak zakochałam się w jego czekoladowych tęczówkach.- przez moją głowę przeszła taka myśl.
-Kocham cie Zayn- wyszeptałam na co on pogłębił nasz pocałunek. Stal się tak zachłanny jakby za chwile on miał stracić mnie, jakby za chwile ja miałam stracić go. Kiedyś wydawało mi się, że w jednej osobie nie można zamknąć całego świata. Jednak nie zaznałam prawdziwej miłości. Człowiek bez miłości to jak ptak bez skrzydeł. Otrzymałam skrzydła i teraz mogę się z nimi unosić. Mogę żyć z Zaynem. I pomyśleć, że największy wróg stal się największą miłością. Zayn wstał podając mi rękę. Położyłam swoją dłoń na jego a on pomógł mi wstać. Zaczął coś opowiadać na co zaczęłam się śmiać histerycznie. Z moich oczu popłynęły łzy.
-Co się stało kochanie?- zapytał z troską. Jego prawa ręka powędrowała na moje plecy. Dłoń zacisnął na moim przedramieniu. Przytulił mnie.
-Nic ja po prostu, ach nie ważne, cieszę się że cie mam- odpowiedziałam kładąc swoją głowę na jego ramieniu.
_______________________________________________________________
To nie koniec opowiadanie! Wiecie, że zazwyczaj kończę je po wypowiadaniu słów "Kocham cie" jednak teraz taka wena na dalsze części. :P
czwartek, 21 marca 2013
Rozdział VII
2 miesiące później, Londyn
Obudziły mnie promienie słońca wpadające do pokoju. Miałam ochotę zostać w łóżku, bo była nie wyspana. To trochę dziwne, bo przecież byłam w szpitalu gdzie mogłam się wylegiwać. W pewnym sensie nie było tak, bo co chwile albo przyjeżdżał Louis, Niall, Liam, Ashli, Harry no i Zayn. Polepszyło sie w naszych stosunkach. Może to dlatego, że już nie zależy mi na elicie. Sądzę, że potrzebowałam przyjaciół. Tak tego co nie dawała mi Katy. No właśnie dawno z nią nie rozmawiałam. Oczywiście próbowałam się dodzwonić, ale telefon odbierał ten sam stalowy głos. Powiadamiał, że to policja w Barcelonie itp. Wnioskowałam, że Katy złapano na narkotykach, które brała i sprzedawała. Mówię, że nie jestem aniołkiem bo sama też brałam. Tylko raz i mi wystarczyło, by zrozumieć, że mój organizm nie potrzebuje tego typu rzeczy. Zwlekłam się z łóżka. Ubrałam się w to . Zamówiłam sobie śniadanie. Oraz pyszną mrożoną kawę. Po śniadaniu zabrałam telefon z nową obudową, którą dostałam od Louis'a i poszłam na parking. Wsiadłam do samochodu i uruchomiłam silnik. Kiedy już byłam na drodze nie żałowałam dodawać gazu. W końcu brakowało mi szybkiej jazdy. Po jakiś 8 minutach stałam już na parkingu. Oczywiście grzecznie nie zaparkowałam na miejscach elity. Zdziwił mnie fakt, że brakowało samochodu Zayn'a. No cóż mógł sobie zrobić wagary albo zachorował. W szkole jak to w szkole pełno ludzi. Wszyscy podzieleni na grupki czego zawsze nienawidziłam. Pierwsza mięśniaki, druga plastiki śliniące się do mięśniaków, trzecia muzycy, czwarta komputerowcy, piąta aktorzy, szósta kujony, siódma chórzyści, ósma tancerze, dziewiąta... Nagle ktoś stanął przede mną.
-Hej widzę, że jesteś tutaj chyba elitą i widać, że nie jesteś plastikiem dlatego czy mogła byś mi objaśnić wszystko i gdzie mam lekcje. A i jestem Elenor- powiedziała i ciągle uśmiechała się do mnie.
-Hej tak zasadniczo to chyba jestem w elicie. I pomogę ci. A ja jestem Amanda- podałam jej rękę. Ona ją lekko uścisnęła.
-To może gdzie masz lekcje?- zapytałam. Na co ona podała mi swój plan. Widniała na nim pierwsza lekcja muzyka.
-Wiesz też mam muzykę to pójdziemy razem- i tak zaczęłyśmy się poznawać. Wynikło, że Elenor jest miłą, szczerą osobą. Uwielbia żarty. No i już wiedziałam komu się spodoba. Po 3 lekcjach poszłyśmy na lunch. Wspólnie zamówiłyśmy sałatkę i butelki z wodą. Już z daleka machała mi Ashli.
-Ej a ja mogę tam iść?- zapytała mnie.
-No proszę chyba tam raczej cie nikt nie zgwałci- i razem zaśmiałyśmy się. Po kilkunastu krokach znalazłyśmy się przy stoliku. Ku mojemu zdziwieniu był tam też Zayn.
-Może przedstawisz nam tom piękną panią?- zapytał Harry. Już miałam coś powiedzieć kiedy to Louis wstał i zapytał się El.
-Wiesz, że przypominasz mi kogoś- Na co Elenor odpowiedziała:
-Kogo
-Moją przyszłą żonę- Wszyscy wybuchli śmiechem a El zaczerwieniła się. Wiedziałam. Teraz to Lou podał dłoń El i schylił się jakby prosił ją do tańca. El podała mu swoją dłoń a on usadowił ja na krześle przy sobie. Zakochani...
Po zjedzeniu lunchu rozstałam się z El i poszłam na matematykę. Pan się zdziwi, że nie będziemy się kłócić. Weszłam do sali i od razu usiadłam obok Zayn'a.
-Hej czemu nie przyjechałeś autem?- zapytałam go kiedy to nasz nauczycie pisał jakieś liczby na tablicy.
-Przyjechałem motorem a co?- odpowiedział z bananem na twarzy. Przyjechał motorem. Awww motor. Juz miałam piszczeć jak te debilne dziewczyny na widok jakiejś gwiazdy, ale powstrzymałam się, przecież lekcja jest.
-A...mogłabym...prze...przejechać się?- wymamrotałam.
-Pewnie ale chce ci się czekać 3 lekcje?- znów zapytał.
-Nie to co urywamy się na następnej?- podsunęłam pomysł.
-Z tobą zawsze- trochę mnie te słowa dobiły, a Zayn stał się czerwony jak burak. Pewnie teraz dopiero uświadomił sobie co przed chwilą powiedział. Lekcja minęła i ...
______________________________________________________________
Proszę bardzo!!!! Napisałam chociaż 21 ale nie mogłam obyć się bez bloga szczególnie, że siedzę w domu :P Przepraszam za błędy w pisowni :C i za krótkość, ale to miało tak być... :P Pozdrawiam was !!!
Obudziły mnie promienie słońca wpadające do pokoju. Miałam ochotę zostać w łóżku, bo była nie wyspana. To trochę dziwne, bo przecież byłam w szpitalu gdzie mogłam się wylegiwać. W pewnym sensie nie było tak, bo co chwile albo przyjeżdżał Louis, Niall, Liam, Ashli, Harry no i Zayn. Polepszyło sie w naszych stosunkach. Może to dlatego, że już nie zależy mi na elicie. Sądzę, że potrzebowałam przyjaciół. Tak tego co nie dawała mi Katy. No właśnie dawno z nią nie rozmawiałam. Oczywiście próbowałam się dodzwonić, ale telefon odbierał ten sam stalowy głos. Powiadamiał, że to policja w Barcelonie itp. Wnioskowałam, że Katy złapano na narkotykach, które brała i sprzedawała. Mówię, że nie jestem aniołkiem bo sama też brałam. Tylko raz i mi wystarczyło, by zrozumieć, że mój organizm nie potrzebuje tego typu rzeczy. Zwlekłam się z łóżka. Ubrałam się w to . Zamówiłam sobie śniadanie. Oraz pyszną mrożoną kawę. Po śniadaniu zabrałam telefon z nową obudową, którą dostałam od Louis'a i poszłam na parking. Wsiadłam do samochodu i uruchomiłam silnik. Kiedy już byłam na drodze nie żałowałam dodawać gazu. W końcu brakowało mi szybkiej jazdy. Po jakiś 8 minutach stałam już na parkingu. Oczywiście grzecznie nie zaparkowałam na miejscach elity. Zdziwił mnie fakt, że brakowało samochodu Zayn'a. No cóż mógł sobie zrobić wagary albo zachorował. W szkole jak to w szkole pełno ludzi. Wszyscy podzieleni na grupki czego zawsze nienawidziłam. Pierwsza mięśniaki, druga plastiki śliniące się do mięśniaków, trzecia muzycy, czwarta komputerowcy, piąta aktorzy, szósta kujony, siódma chórzyści, ósma tancerze, dziewiąta... Nagle ktoś stanął przede mną.
-Hej widzę, że jesteś tutaj chyba elitą i widać, że nie jesteś plastikiem dlatego czy mogła byś mi objaśnić wszystko i gdzie mam lekcje. A i jestem Elenor- powiedziała i ciągle uśmiechała się do mnie.
-Hej tak zasadniczo to chyba jestem w elicie. I pomogę ci. A ja jestem Amanda- podałam jej rękę. Ona ją lekko uścisnęła.
-To może gdzie masz lekcje?- zapytałam. Na co ona podała mi swój plan. Widniała na nim pierwsza lekcja muzyka.
-Wiesz też mam muzykę to pójdziemy razem- i tak zaczęłyśmy się poznawać. Wynikło, że Elenor jest miłą, szczerą osobą. Uwielbia żarty. No i już wiedziałam komu się spodoba. Po 3 lekcjach poszłyśmy na lunch. Wspólnie zamówiłyśmy sałatkę i butelki z wodą. Już z daleka machała mi Ashli.
-Ej a ja mogę tam iść?- zapytała mnie.
-No proszę chyba tam raczej cie nikt nie zgwałci- i razem zaśmiałyśmy się. Po kilkunastu krokach znalazłyśmy się przy stoliku. Ku mojemu zdziwieniu był tam też Zayn.
-Może przedstawisz nam tom piękną panią?- zapytał Harry. Już miałam coś powiedzieć kiedy to Louis wstał i zapytał się El.
-Wiesz, że przypominasz mi kogoś- Na co Elenor odpowiedziała:
-Kogo
-Moją przyszłą żonę- Wszyscy wybuchli śmiechem a El zaczerwieniła się. Wiedziałam. Teraz to Lou podał dłoń El i schylił się jakby prosił ją do tańca. El podała mu swoją dłoń a on usadowił ja na krześle przy sobie. Zakochani...
Po zjedzeniu lunchu rozstałam się z El i poszłam na matematykę. Pan się zdziwi, że nie będziemy się kłócić. Weszłam do sali i od razu usiadłam obok Zayn'a.
-Hej czemu nie przyjechałeś autem?- zapytałam go kiedy to nasz nauczycie pisał jakieś liczby na tablicy.
-Przyjechałem motorem a co?- odpowiedział z bananem na twarzy. Przyjechał motorem. Awww motor. Juz miałam piszczeć jak te debilne dziewczyny na widok jakiejś gwiazdy, ale powstrzymałam się, przecież lekcja jest.
-A...mogłabym...prze...przejechać się?- wymamrotałam.
-Pewnie ale chce ci się czekać 3 lekcje?- znów zapytał.
-Nie to co urywamy się na następnej?- podsunęłam pomysł.
-Z tobą zawsze- trochę mnie te słowa dobiły, a Zayn stał się czerwony jak burak. Pewnie teraz dopiero uświadomił sobie co przed chwilą powiedział. Lekcja minęła i ...
______________________________________________________________
Proszę bardzo!!!! Napisałam chociaż 21 ale nie mogłam obyć się bez bloga szczególnie, że siedzę w domu :P Przepraszam za błędy w pisowni :C i za krótkość, ale to miało tak być... :P Pozdrawiam was !!!
czwartek, 7 marca 2013
Rozdział VI
OCZAMI Zayna
Siedziałem załamany na krześle. Jeśli jej się coś stanie to nie wiem czy ten dupek przeżyje. Jeśli by umarła nie zdążyłbym jej powiedzieć...
-Pomocy- wyszeptała cicho jakby to było jej ostatnie tchnienie. Tempo odbić jej serca słabło. A ja byłem zdezorientowany, ale przebudziłem się i pobiegłem do doktora. On i gromada pielęgniarek zabrała Amande do dużej sali. Powiedział żebym czekał. Nie mając wyboru siadłem na jednym z wielu niebieskich krzeseł. Twarz schowałem w mokrych od potu dłoniach. Życie nie dawało mi spokoju bo przypomniałem sobie o reszcie. Wyciągłem telefon i szybko skontaktowałem się z Liamem on powiadomił mnie, że wszystko gra i moja siostra leży spokojnie w łóżku. Ucieszyłem się, że chociaż ich nic groźnego nie spotkało. Po rozmowie znów twarz schowałem w dłoniach. Czekałem 5 godzin kiedy to dopiero lekarz wyszedł. Podbiegłem do niego. Widać było na jego twarzy ogromne zmęczenie i smutek. Byłem zawiedziony tymi uczuciami.
-Zrobiłem wszystko co w mojej mocy-mój mózg przesyłał mi informacje, że te słowa zawsze wypowiada lekarz kiedy pacjent umarł. Całe moje ciało ogarneły nieprzyjemne dreszcze. Miałem świat głęboko w dupie. Co mi pozostało.
-I dzięki bogu pacjenta żyje ale było ciężko- dokończył swoje powiedzenie które tak bardzo rozradowało moją dusz. Czułem się jak dzieciak który właśnie wygrał dużą watę Dalej miałem sens...
-A czy mógłbym się z nią zobaczyć?- zapytałem.
-Teraz mamy jeszcze sprawdzić czy pacjentka dobrze się czuje jeśli tak i pana zaprosi to nie ma problemu- powiedział i odszedł. Ja wiedziałem, że nie zaprosi mnie Amanda ona mnie nienawidzi. Może lepiej jak wrócę do domu. Jednak czyjaś siła nie pozwalała mi tak po prostu odejść. Znów siadłem na starym miejscu.
Rozmyślałem nad swoim życiem. Nad tym jak łatwo je stracić. Kiedy to nagle drzwi się otworzyły i z nich wyszedł lekarz.
-Może pan wejść, prosiła bardzo Amanda- powiedział. Na co ja posłałem mu serdeczny uśmiech.
-Dziękuje a z nią dobrze już?- zapytałem.
-Tak dzięki Bogu- odszedł zapisując coś na karcie. Nie czekając ani chwili dłużej wszedłem. Moim oczom ukazała się przygnębiona i zmęczona twarz Amandy na której gościł lekki grymas. Zapewne z powodu pielęgniarki, która właśnie wbijała jej igłę. Pielęgniarka namoczyła w czymś wacik i szybko przyłożyła do miejsca w którym niedawno znajdowała się igła. Szybkimi krokami znikła za białymi drzwiami.
-Cześć prosiłaś żebym przyszedł- powiedziałem niby od niechcenia co miało być moim kamuflażem
-Tak, bo w zasadnie chciałam ci podziękować za wczorajszą pomoc albo uratowanie życia- powiedziała smutna a zarazem radosna. Smutna pewnie tym, że musi to przechodzić a radosna pewnie, że żyje. Mój mózg wywnioskował.
-Nie ma za co to ja powinienem podziękować za pomoc z tym całym Kevinem- usiadłem obok niej na krześle.
-W końcu przyjaciołom się pomaga!- posłała ciepły uśmiech w moim kierunku.
-Amanda może zakopiemy ten cały topór wojenny- wyszeptałem cicho.
-Też miałam taki pomysł, nie ma powodu ciągnąć to dalej- wyciągła rękę w moim kierunku- Zgoda?- chwyciłem jej rękę i lekko potrząsnąłem nią. dodając 'Zgoda'. Zaraz potem rozległ się dźwięk wydobyty z mojego telefonu. Wyciągłem patrząc na wyświetlacz, była to Ashli.
<rozmowa>
-Hej mała i jak po imprezie masz kaca?- zapytałem radośnie.
-Oj tak a ty gdzie jesteś i co się wczoraj stało?- zapytała.
-Ja jestem w szpitalu..-i przerwała mi.
-Stalo ci się coś? Gdzie zaraz przyjadę!- słychać było po jej głosie, że się zmartwiła
-Nie ja tylko Amanda jestem tu z nią i jesteśmy (ze względu na dyskrecje nie podam ;D).
-Ty i Amanda i ty jeszcze żyjesz? Hahaha słaby żart- zaczęła udawać śmiech.
-Dać ci Amande?- zapytałem.
-Tak daj!-powiedziała na co ja szybko oddałem telefon poszkodowanej.
-Hej Ashli...tak to ja...tak niestety jestem w szpitalu...nie żyję...jeśli masz ochotę przyjechać to proszę bardzo a i kup czekoladę!...też kończę pa. (... te 3 kropeczki to to co mówiła Ashli tylko, że nie słyszałem)
-Przyjedzie z czekoladą- od razu można było zobaczyć wielki promienny uśmiech na jej twarzyczce. Gadaliśmy jeszcze chwile. Później przyjechała Ashli z dużą czekoladą i rozmawialiśmy we trójkę zajadając się słodkością. Mogę uznać, że to najlepszy dzień w moim życiu.
________________________________________________________________
Hejo!
Jest rozdział VI.
Jestem chora i leże w łóżku :C
Stąd nowy rozdział.
Mam niestety smutną wiadomość, bo założyłam się z koleżanką,
że wytrzymam miesiąc bez tego bloga. Strasznie źle się czuje
robiąc to ale zakład to zakład.
Przepraszam, że taki krótki ale dłuższy niż wcześniejszy!!!
Sorry za wszelkiego rodzaju błędy ale mam 38,1 stopnia gorączki
więc znajdą się.
To do zobaczenia za miesiąc dokładnie 8 kwietnia!!!
Siedziałem załamany na krześle. Jeśli jej się coś stanie to nie wiem czy ten dupek przeżyje. Jeśli by umarła nie zdążyłbym jej powiedzieć...
-Pomocy- wyszeptała cicho jakby to było jej ostatnie tchnienie. Tempo odbić jej serca słabło. A ja byłem zdezorientowany, ale przebudziłem się i pobiegłem do doktora. On i gromada pielęgniarek zabrała Amande do dużej sali. Powiedział żebym czekał. Nie mając wyboru siadłem na jednym z wielu niebieskich krzeseł. Twarz schowałem w mokrych od potu dłoniach. Życie nie dawało mi spokoju bo przypomniałem sobie o reszcie. Wyciągłem telefon i szybko skontaktowałem się z Liamem on powiadomił mnie, że wszystko gra i moja siostra leży spokojnie w łóżku. Ucieszyłem się, że chociaż ich nic groźnego nie spotkało. Po rozmowie znów twarz schowałem w dłoniach. Czekałem 5 godzin kiedy to dopiero lekarz wyszedł. Podbiegłem do niego. Widać było na jego twarzy ogromne zmęczenie i smutek. Byłem zawiedziony tymi uczuciami.
-Zrobiłem wszystko co w mojej mocy-mój mózg przesyłał mi informacje, że te słowa zawsze wypowiada lekarz kiedy pacjent umarł. Całe moje ciało ogarneły nieprzyjemne dreszcze. Miałem świat głęboko w dupie. Co mi pozostało.
-I dzięki bogu pacjenta żyje ale było ciężko- dokończył swoje powiedzenie które tak bardzo rozradowało moją dusz. Czułem się jak dzieciak który właśnie wygrał dużą watę Dalej miałem sens...
-A czy mógłbym się z nią zobaczyć?- zapytałem.
-Teraz mamy jeszcze sprawdzić czy pacjentka dobrze się czuje jeśli tak i pana zaprosi to nie ma problemu- powiedział i odszedł. Ja wiedziałem, że nie zaprosi mnie Amanda ona mnie nienawidzi. Może lepiej jak wrócę do domu. Jednak czyjaś siła nie pozwalała mi tak po prostu odejść. Znów siadłem na starym miejscu.
Rozmyślałem nad swoim życiem. Nad tym jak łatwo je stracić. Kiedy to nagle drzwi się otworzyły i z nich wyszedł lekarz.
-Może pan wejść, prosiła bardzo Amanda- powiedział. Na co ja posłałem mu serdeczny uśmiech.
-Dziękuje a z nią dobrze już?- zapytałem.
-Tak dzięki Bogu- odszedł zapisując coś na karcie. Nie czekając ani chwili dłużej wszedłem. Moim oczom ukazała się przygnębiona i zmęczona twarz Amandy na której gościł lekki grymas. Zapewne z powodu pielęgniarki, która właśnie wbijała jej igłę. Pielęgniarka namoczyła w czymś wacik i szybko przyłożyła do miejsca w którym niedawno znajdowała się igła. Szybkimi krokami znikła za białymi drzwiami.
-Cześć prosiłaś żebym przyszedł- powiedziałem niby od niechcenia co miało być moim kamuflażem
-Tak, bo w zasadnie chciałam ci podziękować za wczorajszą pomoc albo uratowanie życia- powiedziała smutna a zarazem radosna. Smutna pewnie tym, że musi to przechodzić a radosna pewnie, że żyje. Mój mózg wywnioskował.
-Nie ma za co to ja powinienem podziękować za pomoc z tym całym Kevinem- usiadłem obok niej na krześle.
-W końcu przyjaciołom się pomaga!- posłała ciepły uśmiech w moim kierunku.
-Amanda może zakopiemy ten cały topór wojenny- wyszeptałem cicho.
-Też miałam taki pomysł, nie ma powodu ciągnąć to dalej- wyciągła rękę w moim kierunku- Zgoda?- chwyciłem jej rękę i lekko potrząsnąłem nią. dodając 'Zgoda'. Zaraz potem rozległ się dźwięk wydobyty z mojego telefonu. Wyciągłem patrząc na wyświetlacz, była to Ashli.
<rozmowa>
-Hej mała i jak po imprezie masz kaca?- zapytałem radośnie.
-Oj tak a ty gdzie jesteś i co się wczoraj stało?- zapytała.
-Ja jestem w szpitalu..-i przerwała mi.
-Stalo ci się coś? Gdzie zaraz przyjadę!- słychać było po jej głosie, że się zmartwiła
-Nie ja tylko Amanda jestem tu z nią i jesteśmy (ze względu na dyskrecje nie podam ;D).
-Ty i Amanda i ty jeszcze żyjesz? Hahaha słaby żart- zaczęła udawać śmiech.
-Dać ci Amande?- zapytałem.
-Tak daj!-powiedziała na co ja szybko oddałem telefon poszkodowanej.
-Hej Ashli...tak to ja...tak niestety jestem w szpitalu...nie żyję...jeśli masz ochotę przyjechać to proszę bardzo a i kup czekoladę!...też kończę pa. (... te 3 kropeczki to to co mówiła Ashli tylko, że nie słyszałem)
-Przyjedzie z czekoladą- od razu można było zobaczyć wielki promienny uśmiech na jej twarzyczce. Gadaliśmy jeszcze chwile. Później przyjechała Ashli z dużą czekoladą i rozmawialiśmy we trójkę zajadając się słodkością. Mogę uznać, że to najlepszy dzień w moim życiu.
________________________________________________________________
Hejo!
Jest rozdział VI.
Jestem chora i leże w łóżku :C
Stąd nowy rozdział.
Mam niestety smutną wiadomość, bo założyłam się z koleżanką,
że wytrzymam miesiąc bez tego bloga. Strasznie źle się czuje
robiąc to ale zakład to zakład.
Przepraszam, że taki krótki ale dłuższy niż wcześniejszy!!!
Sorry za wszelkiego rodzaju błędy ale mam 38,1 stopnia gorączki
więc znajdą się.
To do zobaczenia za miesiąc dokładnie 8 kwietnia!!!
wtorek, 26 lutego 2013
Versatile Blogger Award :*
Versatile Blogger Award
Dostałam nominacje do Versatile Blogger Award .
Oto zasady:
Każdy nominowany powinien
- podziękować nominującemu blogerowi u niego na blogu,
- pokazać nagrodę Versatile Blogger Award u siebie na blogu,
- ujawnić 7 faktów dotyczących samego siebie,
- nominować 10 blogów, które jego zdaniem na to zasługują,
- poinformować o tym fakcie autorów nominowanych blogów.
Nominacje dostałam od Rose Malik http://bo-takie-jest-zycie.blogspot.com/
7 faktów o mnie:
- Jestem wielką marzycielką
- Mam starszego brata, pozdrawiam :**
- Jestem chora psychicznie :*** <3 Chyba zauważyliście ^^ jeśli nie to mi pochlebia (dla nie ogarniętych po prostu pozytywna wariatka ;D )
- Kocham Star wars <3
- Mam bzika na punkcie biżuterii
- Nie mam tego jedynego ale chyba się zmieni :***
- Kocham czytać książki bo kto czyta książki żyje wiele razy ;D
- http://i-was-only-just-for-you.blogspot.com/
- http://carolinewithsuzy-imagination.blogspot.com/
- http://you-and-i-1d.blogspot.com/
- http://imaginy-one-direction-fans.blogspot.com/
- http://www.trzynasty-dzien-milosci.blogspot.com/
- http://sensitive-loving-nasty.blogspot.com/
- http://lastfirstkissx.blogspot.com/
- http://onedirectioninmydream.blogspot.com/
- http://i-will-make-you-believe.blogspot.com
- http://one-direction-imaginy-polish-fans.blogspot.com
środa, 20 lutego 2013
Rozdział V
Dzieci proszone są o odejście od komputera pojawią się wulgarne słowa!!!
___________________________________________________________________
Tam przywitałam się. Posyłając ciepły uśmiech dla każdego oprócz Malika zasiadłam pomiędzy Ashli i Louisem. Od razu przyszedł do nas kelner, no cóż jestem w strefie VIP, nie ma się co dziwić. Zamówiłam drinka lekkiego bo nie miałam zamiaru szybko się upić.
Siedziałam cichutko jak myszka, nie miałam zamiaru wyjść na pośmiewisko, że nie przyniosłam prezentu. No cóż mój los w tym okresie jest nie miły dla mnie.
-Ej Amanda masz może dla mnie prezent?- zapytał lekko wypity Zayn. Poczułam jak na moich policzkach robią się czerwone wypieki. Zwlekałam chwile, ale cóż mój wróg i jak mogę mu dawać jakiekolwiek prezenty.
-Nie zasłużyłeś-powiedziałam i od razu napiłam się cieczy przez słomkę.
-Hmm zapraszam cie na imprezę, która jest MOJA a ty mówisz, że nie zasłużyłem- dało się usłyszeć w jego wypowiedzi złość.
-Sądziłam, że nie jesteś materialistą i nie interesują cie dobra materialne. No cóż wiedziałam, że jesteś żałosny, ale aż tak?- odpowiedziałam poirytowana.
-Nie chodzi tu o pieprzony prezent ale o zasadę- wypowiedziawszy te słowa wziął papierosy i wyszedł na dwór.
"Jak zwykle ucieka"-pomyślałam. Szczerze to bez niego zabawa była lepsza. Wypiłam jeszcze kilka drinków i poszłam na parkiet już z wypitym Louisem. Później kolej padła na Harrego, a jeszcze później na Nialla. Pod żadnym pozorem nie chciałam tańczyć z Liamem. Nie miałam zamiaru odbierać przyjemności moje przyjaciółce. Po jakiś 3 godzinach zabawy postanowiliście już wyjść. Niall tylko pobiegł poszukać Zayna. Po 5 minutach wyszliście z klubu. Tylko ty i Malik w miarę prosto szliście. No cóż efekt nie picia za dużo.
Zayn wyciągnął telefon i zadzwonił po taxi.
Przed nimi pojawiła się jakaś banda z blondynem na czele.
-Hej Ashli może zabawimy się ostatni raz?-zapytał blondyn.
-Odpierdol się od niej- krzyknął Zayn. Czułam się zdezorientowana. Chłopakowi chodziło zapewnie o sex z nią. Po chwili znalazł się kolo niej już miał pociągnąć ją za rękę. W mojej głowie ułożył się plan. Nie za dobrze przemyślany ale jakiś. Z całej siły przywaliłam jemu w twarz.
-Mała nie zaczynaj- wrzasnął i popchnął mnie. Upadłam uderzając mocno głową o krawężnik. Po kilku sekundach nastała ciemność.
Oczami Zayna
Amnda upadła na ziemie. Uderzyła bardzo mocno głową o krawężnik. Moja złość była niepohamowana. Ten Kevin* najpierw chcę się dobrać do mojej siostry a teraz do niej. Z całej siły kopnąłem go w krocze. On tylko skulił się. Jego banda dawno już poszła. Nie miał w nikim oparcia. Nie myśląc dalej o nim podbiegłem do Amandy i zacząłem ją obudzić ale ona nie reagowała. Wyciągnąłem telefon. Zacząłem wystukiwać numer na pogotowie. Jeszcze tylko wrzasnąłem na blondyna.
-Spierdalaj stąd jak najszybciej! Nie myśl, że nie powiem kto jej to zrobił. A jak umrze to ty też!- on oczywiście szybko oddalił się. Usłyszałem w telefonie głos faceta. Podałem miejsce całej akcji. Po kilku minutach pogotowie ją wzięło. Ja zostawiłem resztę każąc troszkę więcej ode mnie wypitemu Liamowi by dopilnował by każdy znalazł się w domu.
Oczami Amndy
Czułam wielki ból w głowie. Jakby kilka młotków równo w nią waliło. Widziałam ciemność. Czy ja aby nie umarłam? Nie, bo jeszcze coś czuje. O tak znane mi perfumy. Ale do kogo należały. Chciałam wysilić mój mózg, ale za bardzo bolała mnie głowa. A może po prostu mam zamknięte powieki. Wysiliłam się i oto moim oczom ukazał się niewyraźny obraz. Światło było za bardzo rażące musiałam znów zamknąć powieki. A obraz który zobaczyłam to chłopak w kruczo-czarnych włosach z blond pasemkiem. Twarzy nie widziałam bo miał spuszczoną. Łkał. Do mojego mózgu doszły informacje o zapachu. Tak to był Zayn. Ale po co? Nienawidzi mnie. Znów chciałam otworzyć oczy ale nie mogłam nie miałam siły ból mnie wykańczał. Po woli stawał się silniejszy. Powoli odchodziła. Jedyne co zdążyłam powiedzieć to: "Pomocy"
___________________________________________________________________
Tam przywitałam się. Posyłając ciepły uśmiech dla każdego oprócz Malika zasiadłam pomiędzy Ashli i Louisem. Od razu przyszedł do nas kelner, no cóż jestem w strefie VIP, nie ma się co dziwić. Zamówiłam drinka lekkiego bo nie miałam zamiaru szybko się upić.
Siedziałam cichutko jak myszka, nie miałam zamiaru wyjść na pośmiewisko, że nie przyniosłam prezentu. No cóż mój los w tym okresie jest nie miły dla mnie.
-Ej Amanda masz może dla mnie prezent?- zapytał lekko wypity Zayn. Poczułam jak na moich policzkach robią się czerwone wypieki. Zwlekałam chwile, ale cóż mój wróg i jak mogę mu dawać jakiekolwiek prezenty.
-Nie zasłużyłeś-powiedziałam i od razu napiłam się cieczy przez słomkę.
-Hmm zapraszam cie na imprezę, która jest MOJA a ty mówisz, że nie zasłużyłem- dało się usłyszeć w jego wypowiedzi złość.
-Sądziłam, że nie jesteś materialistą i nie interesują cie dobra materialne. No cóż wiedziałam, że jesteś żałosny, ale aż tak?- odpowiedziałam poirytowana.
-Nie chodzi tu o pieprzony prezent ale o zasadę- wypowiedziawszy te słowa wziął papierosy i wyszedł na dwór.
"Jak zwykle ucieka"-pomyślałam. Szczerze to bez niego zabawa była lepsza. Wypiłam jeszcze kilka drinków i poszłam na parkiet już z wypitym Louisem. Później kolej padła na Harrego, a jeszcze później na Nialla. Pod żadnym pozorem nie chciałam tańczyć z Liamem. Nie miałam zamiaru odbierać przyjemności moje przyjaciółce. Po jakiś 3 godzinach zabawy postanowiliście już wyjść. Niall tylko pobiegł poszukać Zayna. Po 5 minutach wyszliście z klubu. Tylko ty i Malik w miarę prosto szliście. No cóż efekt nie picia za dużo.
Zayn wyciągnął telefon i zadzwonił po taxi.
Przed nimi pojawiła się jakaś banda z blondynem na czele.
-Hej Ashli może zabawimy się ostatni raz?-zapytał blondyn.
-Odpierdol się od niej- krzyknął Zayn. Czułam się zdezorientowana. Chłopakowi chodziło zapewnie o sex z nią. Po chwili znalazł się kolo niej już miał pociągnąć ją za rękę. W mojej głowie ułożył się plan. Nie za dobrze przemyślany ale jakiś. Z całej siły przywaliłam jemu w twarz.
-Mała nie zaczynaj- wrzasnął i popchnął mnie. Upadłam uderzając mocno głową o krawężnik. Po kilku sekundach nastała ciemność.
Oczami Zayna
Amnda upadła na ziemie. Uderzyła bardzo mocno głową o krawężnik. Moja złość była niepohamowana. Ten Kevin* najpierw chcę się dobrać do mojej siostry a teraz do niej. Z całej siły kopnąłem go w krocze. On tylko skulił się. Jego banda dawno już poszła. Nie miał w nikim oparcia. Nie myśląc dalej o nim podbiegłem do Amandy i zacząłem ją obudzić ale ona nie reagowała. Wyciągnąłem telefon. Zacząłem wystukiwać numer na pogotowie. Jeszcze tylko wrzasnąłem na blondyna.
-Spierdalaj stąd jak najszybciej! Nie myśl, że nie powiem kto jej to zrobił. A jak umrze to ty też!- on oczywiście szybko oddalił się. Usłyszałem w telefonie głos faceta. Podałem miejsce całej akcji. Po kilku minutach pogotowie ją wzięło. Ja zostawiłem resztę każąc troszkę więcej ode mnie wypitemu Liamowi by dopilnował by każdy znalazł się w domu.
Oczami Amndy
Czułam wielki ból w głowie. Jakby kilka młotków równo w nią waliło. Widziałam ciemność. Czy ja aby nie umarłam? Nie, bo jeszcze coś czuje. O tak znane mi perfumy. Ale do kogo należały. Chciałam wysilić mój mózg, ale za bardzo bolała mnie głowa. A może po prostu mam zamknięte powieki. Wysiliłam się i oto moim oczom ukazał się niewyraźny obraz. Światło było za bardzo rażące musiałam znów zamknąć powieki. A obraz który zobaczyłam to chłopak w kruczo-czarnych włosach z blond pasemkiem. Twarzy nie widziałam bo miał spuszczoną. Łkał. Do mojego mózgu doszły informacje o zapachu. Tak to był Zayn. Ale po co? Nienawidzi mnie. Znów chciałam otworzyć oczy ale nie mogłam nie miałam siły ból mnie wykańczał. Po woli stawał się silniejszy. Powoli odchodziła. Jedyne co zdążyłam powiedzieć to: "Pomocy"
___________________________________________________________________
Troszkę krótki ale taka wena.
Dodaje teraz a nie w piątek bo mam czas!!!
Na moich drugich blogach mam nadzieje, że dziś też pojawi się rozdział.
Bardzo przepraszam za każdy błąd!!!
No i to chyba tyle!!!
Pozdrawiam:***
sobota, 9 lutego 2013
Rozdział IV
Był czwartek ostatni dzień. Kostka mnie nie bolała ale dopiero jutro mogłam wyjść z domu. Podczas tych kilku dni przychodziła do mnie Ashli z pozdrowieniami od całej elity. Było mi bardzo miło że nie zapomnieli o mnie. Chętnie zadzwoniła bym do każdego z kolei i podziękowała im ale nie wzięłam od nich numeru. Jedynie mam Ashli i Zayna. NO właśnie Zayna mam tylko dlatego, że gdy była u mnie Ashli miała zadzwonić po niego by zawiózł ją do domu, ale ona nie miała kasy na kącie więc dałam jej mój telefon i tak właśnie zapisała mi numer. Chciałam go skasować bo jak można mieć numer osoby która cie tak rani, jak można mieć numer takiego seksistowskiego dupka? Lecz wyszło że go zachowałam coś mi nie pozwalało tego zrobić. Ale co to było? Na pewno nie miłość o nie znam swoje uczucia od wydarzeń z centrum zaczęło coś takiego się dziać. Czy to nie jest oznaka sympatii w sensie że go lubię? Nie wiem ale...
Ktoś zadzwonił do drzwi. Leżałam w salonie więc mogłam zawołać by wszedł. Okazało się że to Ashli z... Zaynem.
-Co on tutaj robi?- zapytałam.
-Wiesz też mi cie miło zobaczyć- powiedział ironicznie.
-Daj spokój! Nic poprosiłam go o to- podeszła i przytuliła mnie.
-Chcecie coś zjeść?- zapytałam. Wtedy Ashli poszła do mojej kuchni słyszałam jak otwiera szafki. Bo wydają wtedy lekkie skrzypnięcie.
-Nie masz nic już w lodówce też!- weszła do salonu.-Zayn możesz iść do sklepu?
-Ok a co mam kupić?
-Kup spaghetti, owoce, sok, jakąś zupkę z opakowania i chińszczyznę
-I czekoladę dużą bo mi się skończyła pamiętaj!- przerwałam jej
-A ty nie powinnaś się odchudzać? W końcu jesteś modelką- zapytał posyłając mi złowieszczy uśmieszek.
-Akurat składa się że mam dobre spalanie tłuszczy więc łaskawie weź kasę i won do sklepu. Dziękuje- zrobiłam oczka "a la" kot ze shreka. Wyszedł i tyle go było widać. A my z Ashli gadałyśmy.
-Podoba ci się Liam?- padło od niej pytanie.
-No wiesz jest spoko ale nie w moim typie! Szczerze to byście razem ładnie wyglądali- odpowiedziałam.
-Naprawdę?
-Tak kotku a jakże!
-Czy mogę ci się zwierzyć?- bałam się tego pytania bo przez przypadek mogła bym komuś powiedzieć jej tajemnice. Ale raz kozie śmierć.
-Tak
-Bo widzisz ja już od dawna się w nim zakochałam. Ale on traktuje mnie jak przyjaciółkę.
-Taa szczególnie wtedy kiedy pocałował cię w policzek i chodzi z tobą za rękę.
-Ale on nie powiedział że mnie kocha i traktuje to jako okazywanie przyjaźni!- widać była smutna jak nigdy.
-Zrób pierwszy krok zaproś go na imprezę czy na coś!- radośnie wykrzyknęłam.
-Zrobię to jak hmm jak ty i Zayn będziecie razem- i tutaj wybuchnęłyśmy śmiechem.
-Przez to sobie życie zmarnujesz ja i Zayn hahaha on mnie nienawidzi a zresztą ja jego też- próbowałam by dalej na mojej twarzy widniał uśmiech ale jak mogę zrobić coś takiego kiedy on tak bardzo mnie rani.
-Szczerze to pasujecie do siebie
-Oj kotku chyba w snach.
-No właśnie- Przy drzwiach stał Zayn i jak mi się wydaje podsłuchiwał.
-Słyszałeś wszystko?- zapytałam.
-Nie, słyszałem od momentu gdy Ashli powiedziałam, że zrobi to jak ja i ty będziemy parą- spodziewałam się, że doda słowa: a to nigdy nie nastąpi ale on ich nie dodał.
-Jeśli jednak słyszałeś więcej zemszczę się. A tak w ogóle masz czekoladę?- zapytałam gdyż musiałam coś zjeść słodkiego.
-Mam-wyciągnął długą czekoladę z siatki- Nie wiem czy ci będzie smakować wybrałem swój ulubiony smak. Znaczy dodatek do czekolady.
-Dawaj wreszcie!- wrzasnęłam z uśmiechem.
-Ale się podzielisz?- zapytał. Ale nie czekał na odpowiedź tylko mi podał.
-Mniam z orzechami!- otworzyłam i łaskawie poczęstowałam ich. Tak oto siedzieliśmy w salonie zajadając się czekoladą i ględząc o jakiś rzeczach. Czasami Zayn się wtrącał.Ale to ja i Ashli najbardziej gadałyśmy nagle padło pytanie:
-Jutro jest impreza idziesz?- widać było minę Zayna z grymasem, ale wymuszony?
-Pójdę a gdzie i o której- i Ashli podała mi dokładny adres i godzinę imprezy. W końcu jutro idę do szkoły więc na imprezę też zajdę!
Ashli podała dokładne namiary. Po ok 20 minutach wyszli. Zasnęłam.
*następny dzień*
Obudził mnie dźwięk budzika. Trzeba iść do szkoły. Szybko wstałam z w pełni już sprawna nogą. Po porannej toalecie poszłam do garderoby i ubrałam się w to.
Lekcje minęły spokojnie. Pewnie dlatego, że nie było Zayna. No cóż ja nie narzekam. Bardziej zastanawiam się nad imprezą i tym w co mam się ubrać. No cóż jestem kobietą i ubranie się to dla mnie duży problem. W końcu ubrałam się tak.
Tak oto po 30 minutach znalazłam się przed klubem. Dużo osób rozpoznałam, ponieważ widywałam je w szkole. W końcu pośród tłumu znalazłam Ashli. Była ubrana przepięknie bo w to.
-Hej Ashli wyglądasz niesamowicie!!!-zawołałam w jej kierunku. Ona obróciła się i posłała mi wielki uśmiech.
-Nie tylko ja! Ty też niczego sobie? Choć do naszego stolika wszyscy czekają- chwyciła moją rękę i pociągła w stronę boku sali. Tam przy jednym stole zobaczyłam całą 5. Wszyscy śmiali się z Zayna który wypakowywał prezenty. Zaraz zaraz co on wypakowywał prezenty.
-Ashli może poinformujesz mnie dlaczego Zayn wypakowywuje prezenty?- zapytałam z miną pełną zgrozy. Oby nie wyszło że ma urodziny bo ja nie mam prezentu dla niego.
-No przecież ma urodziny!- wrzasnęła ale przy tutejszym hałasie można było to uznać za normalna odpowiedź.
-I dlaczego nic o tym nie wiem?- zapytałam po raz kolejny.
-Sorry pewnie zapomniałam ci powiedzieć!
-Spoko tyle że to trochę niezręczne bo ja NIE MAM prezentu- podkreśliłam "nie mam"
-Weź nienawidzicie się Zayn przeżyje- no tak w końcu prawda. Czy może ty czytelniczko kupiłabyś prezent swojemu wrogowi? No właśnie. Znów Ashli pociągła mnie w stronę stolika. Tam przywitałam się.
Ktoś zadzwonił do drzwi. Leżałam w salonie więc mogłam zawołać by wszedł. Okazało się że to Ashli z... Zaynem.
-Co on tutaj robi?- zapytałam.
-Wiesz też mi cie miło zobaczyć- powiedział ironicznie.
-Daj spokój! Nic poprosiłam go o to- podeszła i przytuliła mnie.
-Chcecie coś zjeść?- zapytałam. Wtedy Ashli poszła do mojej kuchni słyszałam jak otwiera szafki. Bo wydają wtedy lekkie skrzypnięcie.
-Nie masz nic już w lodówce też!- weszła do salonu.-Zayn możesz iść do sklepu?
-Ok a co mam kupić?
-Kup spaghetti, owoce, sok, jakąś zupkę z opakowania i chińszczyznę
-I czekoladę dużą bo mi się skończyła pamiętaj!- przerwałam jej
-A ty nie powinnaś się odchudzać? W końcu jesteś modelką- zapytał posyłając mi złowieszczy uśmieszek.
-Akurat składa się że mam dobre spalanie tłuszczy więc łaskawie weź kasę i won do sklepu. Dziękuje- zrobiłam oczka "a la" kot ze shreka. Wyszedł i tyle go było widać. A my z Ashli gadałyśmy.
-Podoba ci się Liam?- padło od niej pytanie.
-No wiesz jest spoko ale nie w moim typie! Szczerze to byście razem ładnie wyglądali- odpowiedziałam.
-Naprawdę?
-Tak kotku a jakże!
-Czy mogę ci się zwierzyć?- bałam się tego pytania bo przez przypadek mogła bym komuś powiedzieć jej tajemnice. Ale raz kozie śmierć.
-Tak
-Bo widzisz ja już od dawna się w nim zakochałam. Ale on traktuje mnie jak przyjaciółkę.
-Taa szczególnie wtedy kiedy pocałował cię w policzek i chodzi z tobą za rękę.
-Ale on nie powiedział że mnie kocha i traktuje to jako okazywanie przyjaźni!- widać była smutna jak nigdy.
-Zrób pierwszy krok zaproś go na imprezę czy na coś!- radośnie wykrzyknęłam.
-Zrobię to jak hmm jak ty i Zayn będziecie razem- i tutaj wybuchnęłyśmy śmiechem.
-Przez to sobie życie zmarnujesz ja i Zayn hahaha on mnie nienawidzi a zresztą ja jego też- próbowałam by dalej na mojej twarzy widniał uśmiech ale jak mogę zrobić coś takiego kiedy on tak bardzo mnie rani.
-Szczerze to pasujecie do siebie
-Oj kotku chyba w snach.
-No właśnie- Przy drzwiach stał Zayn i jak mi się wydaje podsłuchiwał.
-Słyszałeś wszystko?- zapytałam.
-Nie, słyszałem od momentu gdy Ashli powiedziałam, że zrobi to jak ja i ty będziemy parą- spodziewałam się, że doda słowa: a to nigdy nie nastąpi ale on ich nie dodał.
-Jeśli jednak słyszałeś więcej zemszczę się. A tak w ogóle masz czekoladę?- zapytałam gdyż musiałam coś zjeść słodkiego.
-Mam-wyciągnął długą czekoladę z siatki- Nie wiem czy ci będzie smakować wybrałem swój ulubiony smak. Znaczy dodatek do czekolady.
-Dawaj wreszcie!- wrzasnęłam z uśmiechem.
-Ale się podzielisz?- zapytał. Ale nie czekał na odpowiedź tylko mi podał.
-Mniam z orzechami!- otworzyłam i łaskawie poczęstowałam ich. Tak oto siedzieliśmy w salonie zajadając się czekoladą i ględząc o jakiś rzeczach. Czasami Zayn się wtrącał.Ale to ja i Ashli najbardziej gadałyśmy nagle padło pytanie:
-Jutro jest impreza idziesz?- widać było minę Zayna z grymasem, ale wymuszony?
-Pójdę a gdzie i o której- i Ashli podała mi dokładny adres i godzinę imprezy. W końcu jutro idę do szkoły więc na imprezę też zajdę!
Ashli podała dokładne namiary. Po ok 20 minutach wyszli. Zasnęłam.
*następny dzień*
Obudził mnie dźwięk budzika. Trzeba iść do szkoły. Szybko wstałam z w pełni już sprawna nogą. Po porannej toalecie poszłam do garderoby i ubrałam się w to.
Lekcje minęły spokojnie. Pewnie dlatego, że nie było Zayna. No cóż ja nie narzekam. Bardziej zastanawiam się nad imprezą i tym w co mam się ubrać. No cóż jestem kobietą i ubranie się to dla mnie duży problem. W końcu ubrałam się tak.
Tak oto po 30 minutach znalazłam się przed klubem. Dużo osób rozpoznałam, ponieważ widywałam je w szkole. W końcu pośród tłumu znalazłam Ashli. Była ubrana przepięknie bo w to.
-Hej Ashli wyglądasz niesamowicie!!!-zawołałam w jej kierunku. Ona obróciła się i posłała mi wielki uśmiech.
-Nie tylko ja! Ty też niczego sobie? Choć do naszego stolika wszyscy czekają- chwyciła moją rękę i pociągła w stronę boku sali. Tam przy jednym stole zobaczyłam całą 5. Wszyscy śmiali się z Zayna który wypakowywał prezenty. Zaraz zaraz co on wypakowywał prezenty.
-Ashli może poinformujesz mnie dlaczego Zayn wypakowywuje prezenty?- zapytałam z miną pełną zgrozy. Oby nie wyszło że ma urodziny bo ja nie mam prezentu dla niego.
-No przecież ma urodziny!- wrzasnęła ale przy tutejszym hałasie można było to uznać za normalna odpowiedź.
-I dlaczego nic o tym nie wiem?- zapytałam po raz kolejny.
-Sorry pewnie zapomniałam ci powiedzieć!
-Spoko tyle że to trochę niezręczne bo ja NIE MAM prezentu- podkreśliłam "nie mam"
-Weź nienawidzicie się Zayn przeżyje- no tak w końcu prawda. Czy może ty czytelniczko kupiłabyś prezent swojemu wrogowi? No właśnie. Znów Ashli pociągła mnie w stronę stolika. Tam przywitałam się.
_________________________________________
Dodałam dopiero dzisiaj i taki troszkę krótki
ale jakoś wyszło, że wczoraj nie dałam rady
możecie mnie zabić za to bo obiecałam!!!!
No i najważniejsze dziękuje serdecznie
za te komentarze one bardzo ale to bardzo mi pomagają
przez nie wiem po co to piszę i wiem że nie robię tego dla siebie
PS Bardzo przepraszam za błędy!!!
Ciąg dalszy nastąpi...
poniedziałek, 28 stycznia 2013
Rozdział III
Znów ta sama godzina, znów zapakowanie książek, znów śniadanie spożywane w samotności.
Tak właśnie zaczynał się dzień znów tak samo. Jakby życie nie mogło wymyślić coś lepszego. Coś z czego wreszcie była bym zadowolona. I jeszcze on, nie wie jak bardzo mnie rani chociaż nie daje po sobie tego poznać i odgryzam mu się ale w środku jestem tą małą dziewczyną z misiem w szpitalu czekającą na rodziców, którzy nie przyszli, zostawili mnie samą na tym ogromnym świeci. Rozpłakałam się, płakałam jak małe dziecko któremu odebrano ukochaną zabawkę, jak dziecko które się przewróciło i obdarło kolano. Tak właśnie się czułam jedząc musli. O tym właśnie rozmyślałam. Ale nie nie poddam się tak łatwo. Wezmę życie w swoje ręce. Nie wiem dlaczego ale polubiłam ich, tą całą elitę. Nie dlatego, że są elitą ale dlatego, że zachowują się jak normalni, wyrozumiali ludzie. No może oprócz Zayn. Gdyby choć mniej ranił...
-O matko już tak późno- zorientowałam się że za 20 minut mam lekcję i to w dodatku matmę. O nie nie spieprzę sobie dnia Malikiem. Pobiegłam do garderoby i wytrzasnęłam stamtąd te ubrania pobiegłam jeszcze do łazienki i zrobiłam takiego koka (taki jak na zdjęciu). Byłam gotowa ale czas pędził zostało mi pięć minut.
Wybiegłam na parking i szybko odjechałam. Niestety spóźniłam się 5 minut. Jak burza wpadłam do klasy przy tym mówiąc
-Przepraszam za spóźnienie!
-A już myślałem, że będzie fajnie- wiecie pewnie jaki dupek to powiedział. Tak to był Malik. Jakbym chciała mu powiedzieć jak mnie to rani. Jestem silna i odpowiedziałam
-Jak by mnie nie było nie miał byś od kogo odpisać!- siadłam obok niego posyłając mu piorunujące spojrzenie.
-Prosze o spokuj Malik i Ficpatrik!- wrzasnął nauczyciel.
Przez to upomnienie cała lekcja zleciała szybko bo pan Malik nic do mnie nie gadał. Ale opisze już tylko w-f ponieważ na nim ja, Zayn i Ashli byliśmy.
Weszłam do przebierali. na szczęście nie pomyliłam drzwi. Tam po raz pierwszy zobaczylam Ashli.
-Hej Ashli!- podeszłam do niej.
-Hej kochana fajnie mamy razem w-f ale cie zmartwie chłopaki też mają w tym samym czasie i przez to nauczyciel każe nam grać z nimi- widać bylo po niej że martwi się o mnie i o moje kłótnie z Zaynem.
-Przeżyje...chyba- i razem zaśmiałyśmy się.
Wyszłyśmy gadając o nowościach i trendach. Kiedy już znaleźli się wszyscy na sali nauczyciel oznajmił nam że pogoda jest ładna dlatego idziemy na pole grać w nogę. Oczywiście chłopacy na dziewczyny.
Zawsze lubiłam grać w piłke nożną. Jeszcze jak tata żył podobno z nim grałam. Niestety nie pamietam tego, opowiadała mi to babcia. Dawno już tego nie robiłam więc rozgrzewka obowiązkowa. Właśnie naciągałam nogi gdzy pan Malik przechodząc obok mnie pwiedział:
-Uważaj bo sobie coś naciągniesz grając i cała twoja kariera pójdzie na nic!- już miał mnie popchnąć ale zdążyłam stopą przygnieść mu palce u nóg.
-Oj przepraszam nie widziałam twojej nogi- udawałam że jest mi przykro. On jedynie mruknął cos w stylu "Jeszcze się policzymy" i odszedł.
-Brawo kochana teraz wystarczy im dokopać w grze!-powiedziała Ashli
-Oj tak dokopiemy im!- z entuzjazmem wzięłam pilke i zaczęlam robić kapki. Wyszło mi z 10 no cóż dawno nie grałam.
Mecz zaczał się od gola jakiegoś blondyna zadufanego w sobie. Później dziewczyna o imieniu Natasha szczelił gaola chłopaką. Ale oni szybko odpowiedzieli. Przez dłóższy czas nie działo się nic chłopacy przejmowali piłki dziewczyną, dziewczyny chłopaką. I tak oto Zayn biegł w strone bramki. "Moja szansa się zemścić"- pomyslałam. Wybiegłam mu na przeciw i w jakiś zręczy ślizk z którego szybko wstałam, odebrałam mu piłe. Widać było jego niezadowolenie. Ale szybko się zebrał i popędził za mną. Ja umykałam wszystkim. Nie wiem jak ale wyszło. Z rozpędu znalazłam się w ogu boiska. Nie było wycofu bo za mną był ayn i ten blondasek (ale nie Niall). Z Ashli wymieniłysmy porozumiewawcze spojrzenia. Postanowiłam że dośrodkuje i Ashli tylko wystawiła głowe. BYŁA BRAMKA!!! Oj tak strzeliłysmy ją. Ale najlepsza była mina Zayna. Usmiech który gościł na ustach gdy nie miałam co zrobić znikł zastapiła go ponura mina. Niestety nie zdoąłłyśmy wygrać meczy tylko zremisowałysmy. Ale i tak było to upokażające. Tacy niby dobrze grający chłopacy ledwo co zremisowali z dziewczynami. Po tym jakże wykończającym meczu poszłam w strone szatni. Ale zatrzymała mnie jakaś ręka. Próbowałam się wyrwać ale nic to nie dawało. Teraz dopiero zobaczyłam, że to Zayn.
-Dobra robota- powiedział i uśmiechnął się.
-Dziekuje,ale...- nie dopowiedziałam bo odszedł. Co za bezczelność! Ale jak na niego to duży krok bo ON podziękował MI. Czy to nie jest dziwne?
W sztni ustaliłam że po szkole z Ashli wybierzemy się na zakupy. Miałam tylko fizyke więc nawet dobrze.
Po lekcji czekałam pod samochodem. Zobaczyłam Zayna i Ashli idacych w moją strone.
-No więc niestety mój brat jedzie z nami bo jego auto nie odpala- oj tak słowa te dobiły mnie.
Przez droge cały czas gadałysmy i niektóre piosenki lecące w radi śpiewłysmy. Nie zwracałyśmy uwagi na Zayna który ciągle gapił się w telefon.
<Na miejscu>
-No to ja tutaj sobie poczekam a wy idcie później mnie odwieziesz dobrze?- zapytał.
-O nie, nie, nie potrzebujemy kogoś kto będzie nosił nam torby po zakupach- powiedziała Ashli
-Zgadzam się
I tak znaleźliśmy się w centrum handlowym. Byłysmy już w wielu sklepach. Teraz zmierzamy do HiM'u. Tam postanowiłam powybierać różne rzeczy i poprzymieżać je.
-Hej Ashli dasz mi jakąś sukienke i buty?- zawołalam z przymierzalni. Po chwili ktoś podał mi to
Włożyłam na siebie tą sukienke a buty załozyłam na nogi. Kiedy wyszłam nie było w pobliżu Ashli. Ciekawe gdzie się podziała.
-WOW wygląda świetnie!- powiedział Zayn.
-Ale co?- zapytałam.
-Skienka którom wybrałem dla ciebie- zadowolony usmiechnął się.
-TY mi wybrałeś sukienkę? Nie wieże!- powiedzialam podkreslając pierwsze słowo.
-Zapytamy Ashli!- zostawił torby i pobiegł do działu ze spodniami. Za kilka sekund przyszedł z Ashli.
-O jojoj jaka sukienka skąd ją masz?- zapytała.
-Jesteś z nim w zmowie?- zapytałam
-Nie no coś ty skąd ja masz- zów zadała to pytanie.
-Jak widzisz ja jej ją wybrałem ale ona nie może uwieżyć!- odpowiedział o ton wyższym głosem.
-Ty ją wybrałeś? Amanda ściagaj bo nie wiadomo co tam może być!- krzyknęła w moją strone i razem wybuchlysmy smiechem.
-Rubcie sobie jaja rubcie!- widać było po nim że jest obrażony na maksa.
Po namysle postanowilam, że jednak kupie tą sukienke chociaż wybrał ją Zayn. Ale bardziej intrygowało mnie to że był MIŁY. Czy to nie jest dziwne?
Wyszlismy ze sklepu w stronę wyjscia ale na moje nieszczęście ktoś silniejszy odemnie opchnął mnie w strone Zayna. I tak oto leżałam na nim. Patrzylismy sobie w oczy. Miał takie boskie czekoladowe tęczuwki. Takie głębokie, tajemnicze. Dzieliły nas milimetry od zetkniącia się naszych ust. Ale w pore sobie przypomniałam jaki byl dla mnie jak bardzo mnie zranił i rani. Wstałam ale od razu padłam obok. O nie kostke skręciłam.
-Ja nie mogę ustać na nodze chyba kostke skręciłam!- byłam zła zla że tak się stało. I co teraz będę robić.
-Ashli weź torby a ja ją zaniose do auta!- powiedział Zayn. Nie mogłam mu nie pozwolić bo sama ledwo co bym się tam doczolgała. Wziął mnie na ręce a ja w pewien dziwny sposób wtuliłam się w jego ramiona.
Zawiózł mni do hotelu i wziął na ręce by mnie zanieść do pokoju. Przy drzwiach stał Alfred. Bardzo miły mężczyzna.
-A cóż się panience stało że chłopak paninki panią nosi?- zapytał widać zmartwiony.
-Po pierwsze to nie mój chłopak po drógie mówiłam żebyś nie mówił panienka tylko Amanda a po trzecie chyba sobie kostke skręciłam- byłam doś zla za to że Zayna nazwał moim chłopakiem. Przez to sądze że pasujemy do siebie z wyglądu oczywiście.
Znalazłam się na górze w moim pokoju na łózku.
-Zadzwonie po lekaża i odstawie ci auto ok?- zapytał.
-Spoko-Zayn już był w progu- dziękuje ci za to!
-Nie ma za co lecz się!- wyszedł.
Słyszałam przez ściane tylko jak rozmawia z lekarzem i później tylko zawołał "Ja idę za chwile lekarz przyjedzie" i poszedł sobie.
Po kilku minutach do mojego apartamentu wszedl lekarz. Okazało się że mam skręconą kostke i tydzień mam leżeć w łóżku. Nie tak źle przynajmniej nie idę do szkoły.
___________________________________________________________
Tha than !!! Więc ja jestem chora dalej ale mi przechodzi. No i dodalam rozdział o taki. troszkę go spieprzyłam ale no nic nie będę poprawiać bo będzie jeszcze bardziej spieprzony ;)
4 komentarze = nowy rozdział :P
Tak właśnie zaczynał się dzień znów tak samo. Jakby życie nie mogło wymyślić coś lepszego. Coś z czego wreszcie była bym zadowolona. I jeszcze on, nie wie jak bardzo mnie rani chociaż nie daje po sobie tego poznać i odgryzam mu się ale w środku jestem tą małą dziewczyną z misiem w szpitalu czekającą na rodziców, którzy nie przyszli, zostawili mnie samą na tym ogromnym świeci. Rozpłakałam się, płakałam jak małe dziecko któremu odebrano ukochaną zabawkę, jak dziecko które się przewróciło i obdarło kolano. Tak właśnie się czułam jedząc musli. O tym właśnie rozmyślałam. Ale nie nie poddam się tak łatwo. Wezmę życie w swoje ręce. Nie wiem dlaczego ale polubiłam ich, tą całą elitę. Nie dlatego, że są elitą ale dlatego, że zachowują się jak normalni, wyrozumiali ludzie. No może oprócz Zayn. Gdyby choć mniej ranił...
-O matko już tak późno- zorientowałam się że za 20 minut mam lekcję i to w dodatku matmę. O nie nie spieprzę sobie dnia Malikiem. Pobiegłam do garderoby i wytrzasnęłam stamtąd te ubrania pobiegłam jeszcze do łazienki i zrobiłam takiego koka (taki jak na zdjęciu). Byłam gotowa ale czas pędził zostało mi pięć minut.
Wybiegłam na parking i szybko odjechałam. Niestety spóźniłam się 5 minut. Jak burza wpadłam do klasy przy tym mówiąc
-Przepraszam za spóźnienie!
-A już myślałem, że będzie fajnie- wiecie pewnie jaki dupek to powiedział. Tak to był Malik. Jakbym chciała mu powiedzieć jak mnie to rani. Jestem silna i odpowiedziałam
-Jak by mnie nie było nie miał byś od kogo odpisać!- siadłam obok niego posyłając mu piorunujące spojrzenie.
-Prosze o spokuj Malik i Ficpatrik!- wrzasnął nauczyciel.
Przez to upomnienie cała lekcja zleciała szybko bo pan Malik nic do mnie nie gadał. Ale opisze już tylko w-f ponieważ na nim ja, Zayn i Ashli byliśmy.
Weszłam do przebierali. na szczęście nie pomyliłam drzwi. Tam po raz pierwszy zobaczylam Ashli.
-Hej Ashli!- podeszłam do niej.
-Hej kochana fajnie mamy razem w-f ale cie zmartwie chłopaki też mają w tym samym czasie i przez to nauczyciel każe nam grać z nimi- widać bylo po niej że martwi się o mnie i o moje kłótnie z Zaynem.
-Przeżyje...chyba- i razem zaśmiałyśmy się.
Wyszłyśmy gadając o nowościach i trendach. Kiedy już znaleźli się wszyscy na sali nauczyciel oznajmił nam że pogoda jest ładna dlatego idziemy na pole grać w nogę. Oczywiście chłopacy na dziewczyny.
Zawsze lubiłam grać w piłke nożną. Jeszcze jak tata żył podobno z nim grałam. Niestety nie pamietam tego, opowiadała mi to babcia. Dawno już tego nie robiłam więc rozgrzewka obowiązkowa. Właśnie naciągałam nogi gdzy pan Malik przechodząc obok mnie pwiedział:
-Uważaj bo sobie coś naciągniesz grając i cała twoja kariera pójdzie na nic!- już miał mnie popchnąć ale zdążyłam stopą przygnieść mu palce u nóg.
-Oj przepraszam nie widziałam twojej nogi- udawałam że jest mi przykro. On jedynie mruknął cos w stylu "Jeszcze się policzymy" i odszedł.
-Brawo kochana teraz wystarczy im dokopać w grze!-powiedziała Ashli
-Oj tak dokopiemy im!- z entuzjazmem wzięłam pilke i zaczęlam robić kapki. Wyszło mi z 10 no cóż dawno nie grałam.
Mecz zaczał się od gola jakiegoś blondyna zadufanego w sobie. Później dziewczyna o imieniu Natasha szczelił gaola chłopaką. Ale oni szybko odpowiedzieli. Przez dłóższy czas nie działo się nic chłopacy przejmowali piłki dziewczyną, dziewczyny chłopaką. I tak oto Zayn biegł w strone bramki. "Moja szansa się zemścić"- pomyslałam. Wybiegłam mu na przeciw i w jakiś zręczy ślizk z którego szybko wstałam, odebrałam mu piłe. Widać było jego niezadowolenie. Ale szybko się zebrał i popędził za mną. Ja umykałam wszystkim. Nie wiem jak ale wyszło. Z rozpędu znalazłam się w ogu boiska. Nie było wycofu bo za mną był ayn i ten blondasek (ale nie Niall). Z Ashli wymieniłysmy porozumiewawcze spojrzenia. Postanowiłam że dośrodkuje i Ashli tylko wystawiła głowe. BYŁA BRAMKA!!! Oj tak strzeliłysmy ją. Ale najlepsza była mina Zayna. Usmiech który gościł na ustach gdy nie miałam co zrobić znikł zastapiła go ponura mina. Niestety nie zdoąłłyśmy wygrać meczy tylko zremisowałysmy. Ale i tak było to upokażające. Tacy niby dobrze grający chłopacy ledwo co zremisowali z dziewczynami. Po tym jakże wykończającym meczu poszłam w strone szatni. Ale zatrzymała mnie jakaś ręka. Próbowałam się wyrwać ale nic to nie dawało. Teraz dopiero zobaczyłam, że to Zayn.
-Dobra robota- powiedział i uśmiechnął się.
-Dziekuje,ale...- nie dopowiedziałam bo odszedł. Co za bezczelność! Ale jak na niego to duży krok bo ON podziękował MI. Czy to nie jest dziwne?
W sztni ustaliłam że po szkole z Ashli wybierzemy się na zakupy. Miałam tylko fizyke więc nawet dobrze.
Po lekcji czekałam pod samochodem. Zobaczyłam Zayna i Ashli idacych w moją strone.
-No więc niestety mój brat jedzie z nami bo jego auto nie odpala- oj tak słowa te dobiły mnie.
Przez droge cały czas gadałysmy i niektóre piosenki lecące w radi śpiewłysmy. Nie zwracałyśmy uwagi na Zayna który ciągle gapił się w telefon.
<Na miejscu>
-No to ja tutaj sobie poczekam a wy idcie później mnie odwieziesz dobrze?- zapytał.
-O nie, nie, nie potrzebujemy kogoś kto będzie nosił nam torby po zakupach- powiedziała Ashli
-Zgadzam się
I tak znaleźliśmy się w centrum handlowym. Byłysmy już w wielu sklepach. Teraz zmierzamy do HiM'u. Tam postanowiłam powybierać różne rzeczy i poprzymieżać je.
-Hej Ashli dasz mi jakąś sukienke i buty?- zawołalam z przymierzalni. Po chwili ktoś podał mi to
Włożyłam na siebie tą sukienke a buty załozyłam na nogi. Kiedy wyszłam nie było w pobliżu Ashli. Ciekawe gdzie się podziała.
-WOW wygląda świetnie!- powiedział Zayn.
-Ale co?- zapytałam.
-Skienka którom wybrałem dla ciebie- zadowolony usmiechnął się.
-TY mi wybrałeś sukienkę? Nie wieże!- powiedzialam podkreslając pierwsze słowo.
-Zapytamy Ashli!- zostawił torby i pobiegł do działu ze spodniami. Za kilka sekund przyszedł z Ashli.
-O jojoj jaka sukienka skąd ją masz?- zapytała.
-Jesteś z nim w zmowie?- zapytałam
-Nie no coś ty skąd ja masz- zów zadała to pytanie.
-Jak widzisz ja jej ją wybrałem ale ona nie może uwieżyć!- odpowiedział o ton wyższym głosem.
-Ty ją wybrałeś? Amanda ściagaj bo nie wiadomo co tam może być!- krzyknęła w moją strone i razem wybuchlysmy smiechem.
-Rubcie sobie jaja rubcie!- widać było po nim że jest obrażony na maksa.
Po namysle postanowilam, że jednak kupie tą sukienke chociaż wybrał ją Zayn. Ale bardziej intrygowało mnie to że był MIŁY. Czy to nie jest dziwne?
Wyszlismy ze sklepu w stronę wyjscia ale na moje nieszczęście ktoś silniejszy odemnie opchnął mnie w strone Zayna. I tak oto leżałam na nim. Patrzylismy sobie w oczy. Miał takie boskie czekoladowe tęczuwki. Takie głębokie, tajemnicze. Dzieliły nas milimetry od zetkniącia się naszych ust. Ale w pore sobie przypomniałam jaki byl dla mnie jak bardzo mnie zranił i rani. Wstałam ale od razu padłam obok. O nie kostke skręciłam.
-Ja nie mogę ustać na nodze chyba kostke skręciłam!- byłam zła zla że tak się stało. I co teraz będę robić.
-Ashli weź torby a ja ją zaniose do auta!- powiedział Zayn. Nie mogłam mu nie pozwolić bo sama ledwo co bym się tam doczolgała. Wziął mnie na ręce a ja w pewien dziwny sposób wtuliłam się w jego ramiona.
Zawiózł mni do hotelu i wziął na ręce by mnie zanieść do pokoju. Przy drzwiach stał Alfred. Bardzo miły mężczyzna.
-A cóż się panience stało że chłopak paninki panią nosi?- zapytał widać zmartwiony.
-Po pierwsze to nie mój chłopak po drógie mówiłam żebyś nie mówił panienka tylko Amanda a po trzecie chyba sobie kostke skręciłam- byłam doś zla za to że Zayna nazwał moim chłopakiem. Przez to sądze że pasujemy do siebie z wyglądu oczywiście.
Znalazłam się na górze w moim pokoju na łózku.
-Zadzwonie po lekaża i odstawie ci auto ok?- zapytał.
-Spoko-Zayn już był w progu- dziękuje ci za to!
-Nie ma za co lecz się!- wyszedł.
Słyszałam przez ściane tylko jak rozmawia z lekarzem i później tylko zawołał "Ja idę za chwile lekarz przyjedzie" i poszedł sobie.
Po kilku minutach do mojego apartamentu wszedl lekarz. Okazało się że mam skręconą kostke i tydzień mam leżeć w łóżku. Nie tak źle przynajmniej nie idę do szkoły.
___________________________________________________________
Tha than !!! Więc ja jestem chora dalej ale mi przechodzi. No i dodalam rozdział o taki. troszkę go spieprzyłam ale no nic nie będę poprawiać bo będzie jeszcze bardziej spieprzony ;)
4 komentarze = nowy rozdział :P
Subskrybuj:
Posty (Atom)